РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Уладзімер Караткевіч
Даведка
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Чорны замак Альшанскі
Частка першая. Грозныя цені начныя
Раздзел I. Візіт устрывожанага чалавека
Раздзел II. Пад’езд кавалераў
Раздзел III. Дамы, манахі і паршывы беларускі рамантызм
Раздзел IV. Пра жанчыну з мінулага, абеляў у адстаўцы і пра тое, як чытанне Евангелля не прынесла аніякай карысці, акрамя маральнай
Раздзел V. Чалавек знік
Раздзел VI. Кароткі. Аб сівым антыквару і «барыгу»
Раздзел VII. Што было сказана ў «Новым Тэстаменце» і якую таямніцу схаваў у «Апакаліпсісе» Іаан Багаслоў…
Раздзел VIII. Зноў гасне неба
Раздзел IX. Кладна. Дарога. Адрашэнне
Раздзел X. Ідылія ў кантрастах
Раздзел XI. Белая Гара
Раздзел XII. Пачатак пошукаў
Раздзел XIII. Нарада двух кавалераў, аднаго ўдаўца і аднаго жанатага
Раздзел XIV. Пра вар’ятаў і дробязі, якія не вартыя і выедзенага яйка
Раздзел XV. Пра новую хату, спраўджаныя сны і пра тое, як забіваюць чалавека і ці лёгка другому двухногаму зрабіць гэта
Частка другая. Катакомбы, змрок і агонь
Раздзел I. У якім ніхто з «трох мушкецёраў» амаль нічога не ведае, а той, хто ведае, не можа расказаць
Раздзел II. У якім я зашмат балбачу і, насупор логіцы, шкадую правакатара
Раздзел III. Перад вачыма кахання, вачыма вар’яцтва і смерці
Раздзел IV. Загадкі і адгадкі. Палкоўнік, лейб-медыкус і пракуратар
Раздзел V. У якім я амаль складваю лапы, падводжу вынікі паражэння, але своечасова ўспамінаю пра пэўную аптымістычную жабку
Раздзел VI. Дзе іхнія сляды, дзе твае сляды? Хто знойдзе іх, хто знойдзе цябе?
Раздзел VII
Раздзел VIII
Раздзел IX
Раздзел X
Раздзел XI
Эпілог
РАЗДЗЕЛ VI
ДЗЕ ІХНІЯ СЛЯДЫ, ДЗЕ ТВАЕ СЛЯДЫ? ХТО ЗНОЙДЗЕ ІХ, ХТО ЗНОЙДЗЕ ЦЯБЕ?
        Ціхая, крыху заспаная, уся ў шэрым святле ўставала над Альшанкай раніца. Трава была ад расы – як сцюдзёным шротам нехта густа сыпануў. Я ішоў і, як у дзяцінстве, назнарок чоўгаў нагамі, каб за мною заставаўся непарыўны цёмна-зялёны след. Хаця б на хвіліну, пакуль не ўзыдзе сонца. А яно павінна было вось-вось узысці і сваім ласкавым, цёплым, яшчэ не пякучым, як у ліпені, подыхам за некалькі хвілін падабраць расу. Нібы сцерці мінучы мой след на абліччы зямным.
        А і сапраўды, што ад мяне застанецца праз некалькі там год? Артыкулы, якія мала хто будзе чытаць? Пара кніг, якія пацухмоляць у руках крыху даўжэй? Кругаварот рэчыва ў прыродзе? Ну, хіба так. Але ніхто не пазнае мяне ні ў травіне на згладжаным капцы, ні ў чырвонай далоньцы кляновага ліста, што спадае на схіл гары.
        Але думаць пра гэта доўга не хацелася. Ночы прыходзілі зноў у маладзіку, які таўсцеў і сталеў і вось-вось павінен быў пераўтварыцца ў поўню, каб шчодра аддаць зямлі ўсё сваё святло. Сонца аддавала гэтай зямлі дабратворную пяшчоту. Раніцай будзіў гэтае сонца жаўрук, вечарам прысыпляў салавей.
        Вучоныя – тумакі, а заолагі і арнітолагі ўвогуле віславухія. Бо яны (вучоныя) адносяць іх (салаўёў) да атрада вераб’іных (праўда, падатрада спеўчых), такіх самых, як вароны, сарокі, саракапуды і іншыя такія суб’екты. Досыць дзіўна! Я ніколі не садзіў бы ў клетку салаўя, але што датычыцца вароны – і пагатоў.
        …Вось так я і ішоў пад гэтым небам, што ўсё мацней кідалася ў блакіт, абяцаючы пагодны цёплы дзень.
        Было яшчэ так рана, што на дарозе ад плябаніі да Белай Гары я не сустрэў душы жывой. Ніхто яшчэ нават не корпаўся ў дварах. Ніхто не адхіліў фіранкі, праводзячы мяне позіркам.
        Я думаў, што мне спатрэбіцца лезці на гарадзішча, каб разбудзіць Сташку, але, падышоўшы да падножжа задзірванелай велічы – на сваё здзіўленне, – убачыў, што яна ўжо там. Сядзіць на нейкім пацурбалку, нязручна выцягнуўшы доўгія ногі. У лёгкай стракатай сукенцы, у тонкай кофтачцы, накінутай на плечы. Чакае.
        Вочы крыху абрэзаліся, відаць, ад стомы, вусны лёгка ўсміхаюцца. Ніколі яшчэ не была яна мне такая дарагая, як у гэты момант. Ніколі не была такая жаданая.
        – Раніцы добрай! Як твае?
        – Дрыхнулі яшчэ ўсе, аж да Генкі. А ў цябе?
        – У дзесятым сне хроп Мультан. І Вячорка з ім. Не, трэба-такі ўцякаць. І там дабіраюцца.
        – Усё адно заўтра ж паедзеш.
        – Гэт-та я яшчэ пагляджу. Як некаторыя людзі будуць сябе весці.
        – А Вячорка?
        – Вячорку адшыю. Гэта ж сядзяць учора. Тут жонка Вячоркава прыплялася. “Ну, выпілі. Джгнулі”, –
        кажа дзед. “Частае тваё джганне, – кажа Вячоркава, – каб не зашкодзіла часам”. Тады Зеляпушчанак толькі рукою махнуў: “Слухай ты рапуху гэтую, мала што яна верашчыць”.
        – Ну а вы што на гэта?
        — А я сабе сяджу ды думаю: “Вось гэта сапраўды мужчынскія адносіны да жанчыны. Не хто-небудзь.
        Пан і валадар”.
        – Т-так, мужыкі тут сур’ёзныя. Дзіва – волаты.
        Мы спусціліся на дно майго раскопу ў трэцяй вежы. Шэсць плоскасцей, шэсць кутоў. Столь, падлога другога яруса, часткова абвалілася, як і частка ўнутранай абліцоўкі муроў.
        
        Вежы шасцікутовыя,
        Звонку – шасцікантовыя.
        
        Я памурлыкаў гэта сабе пад нос, але яна пачула, пакасілася на мяне.
        – “Поэзия есть бог в святых мечтах земли”, – працытавала яна кагосьці.
        – Гэта яшчэ што, – у тон ёй сказаў я. – Тут часам людзі з Алімпа, мэтры з устойлівай рэпутацыяй,
        неўміручыя такія шэдэўры выдаюць, што пачаткоўцам-паэтам і не снілася. Напрыклад, нехта там узрасціў...
        
        Лён рэкордны ля Валожына
        І за тое ўзнагароджаны.
        
        Не верыце? Сам чытаў. А памер верша такі, нібы рэкордны лён узрасціць, усё адно як “Калінку” адбацаць. Даюць браткі.
        – Ну, дурасць – прывілегія не толькі братак. Ведаеце гэтыя помнікі вайне: стаіць на адным калене
        гіпсавы салдат, пафарбаваны “срэбнай” фарбай з алюмінію? Адной экспедыцыі іх трэба было апісваць, у якой вёсцы і на якім раздарожжы які. А яны аднолькавыя, дзе тут разнастайных варыянтаў апісання дабіцца. То яны адзін прыдумалі:
        
        Солдат обыкновенный,
        Коленопреклоненный,
        Проект типовой –
        Со склоненной головой.
        
        – І сапраўды, лепей бы проста камень з надпісам, чым гэтыя “тыпавыя”.
        Яна агледзела месца нашага “глыбокага бурэння”:
        – Ну досыць зубаскаліць. Пачнем.
        Под вежы быў завалены, па ўсім відаць, ужо нятоўстым пластам друзу, абабітай атынкоўкі і смецця, і ў пласце гэтым стаялі “на папа” (адна крыху наўскос) тры гранітныя пліты. Адна, відавочна, з абліцоўкі, дзве – са столі.
        – Мы іх не зварухнем, – сказала яна.
        Сапраўды, пліты былі прыблізна паўтара метра на метр з чвэрцю. І шырынёю сантыметраў на шэсцьдзесят.
        – Не зрушым, – паўтарыла яна. – Збегаць па хлопцаў ці што?
        – А прыярытэт? – няўдала паспрабаваў я адбіцца жартам. – Не, мы проста іх чапаць не будзем.
        Выграбем смецце ды нават проста адграбем яго ад сценак. Бо люк у сутарэнне, відаць, недзе пасярэдзіне. Калі пліты на ім – нічога не зробіш, давядзецца паклікаць дапамогу. А не – яны нам не перашкодзяць, тыя пліты.
        Гадзіны паўтары мы ўпарта працавалі. Яна насыпала жалезняком у дзіравыя вёдры смецце і друз, а я адносіў усё гэта і высыпаў пад сценкі. Пасля мне здалося, што ўсё гэта марудна. Я ўзяў другую рыдлёўку і пачаў проста адкідаць з цэнтра пляцоўкі атынкоўку, уламкі цаглін, пыл і ўсё такое.
        І вось недзе ў канцы другой гадзіны мой жалязняк скрыгануў па нечым суцэльным. Раз, і другі, і трэці.
        ...Атвор. Ну не адкрыты атвор. Проста квадратная адтуліна, і на ёй, амаль поўнасцю прыкрываючы яе, тоўстая пліта з гладкага, па выгляду ледзь не адшліфаванага пясчаніку. А на пліце крыж з чатырма закругленымі лопасцямі, а ў лопасцях па незразумелай (бо зямлёю забітай) літары. А на скрыжаванні лопасцей стары шасціканечны ярылаў крыж пад “дашкам”, як на старажытных могілках. На стараверскіх “галубцах”.
        Тут бы лом, але куды там бегчы па яго. Нецярплівасць забівае нават подых: мы дыхаем коратка і сіпата.
        Прасоўваем у шчыліну лапаты. Націснулі. Дзяржак Сташчынага жалезняка крыху прагнуўся.
        Але тут я, налягаючы грудзьмі на дзяржак рыдлёўкі, прасунуў рукі ў гэтую трэшчыну і перакуліў пліту на сябе, назад, пад шырока расстаўленыя ногі.
        Адкрыўся люк. Цёмная прорва. Я чыркнуў запалкай і “стрэліў” ёю ўніз (так яна даўжэй не згарае, чым калі яе проста ўраніць). Скляпенняў і сцен яна не вырвала з цемры. Затое на момант асвятліла нешырокія і вельмі стромныя сходы з чырвонай цэглы.
        – Ну вось, – сказаў я. – Цяпер можна і па хлопцаў, і па дзевак.
        – А прыярытэт? – перадражніла яна мяне.
        Я плюнуў. Гэта праўду кажуць не толькі пра Польшчу, але і пра нашы заходнія вобласці, што на ўсе
        тыя землі ўвесь адпушчаны богам розум – камар прынёс. Адзін. Дый той розум мясцовыя бабы расхапалі.
        З гэтым і не паспрачаешся. Я з уласнай жыццёвай практыкі ведаў гэта.
        Таму дастаў свечку (дзве іншыя былі ў кішэні), скінуў куртку і ступіў на першую прыступку.
        – Заставайцеся тут.
        – Чаму? – здзівілася яна.
        – А вы пра “эфект сабачай пячоры” ў Італіі чулі?
        – Якой пячоры?
        – А ёсць там пячора-яма. Чалавек зойдзе і ходзіць, і нічога. А сабака ці трусік падыхаюць праз некалькі хвілін.
        – Чаму гэта?
        – З вулканічнай трэшчыны выдзяляецца вуглякіслы газ. Сочыцца патроху. Ну а паколькі ён цяжэйшы
        за паветра, то застаецца ўнізе. Чалавечая галава вышэй гэтай зоны. Сабачая – не.
        – Самі казалі – вышэй. Мы ж на чатырох хадзіць не будзем. І потым, там вулкан...
        – А тут маглі быць трупы. І ніякай, нават мінімальнай вентыляцыі. І слой газу можа быць вышэйшы.
        А тады ўжо будуць гаварыць пра “эфект чалавечай пячоры на Беларусі”. Толькі гаварыць будуць іншыя, а не мы. А нам застанеца слава першапраходцаў. Пасмяротная.
        Але яна ўжо таксама стаяла на прыступках, нагіналася:
        – Ды не, нармальнае паветра. Затхлым не пахне.
        – Ад затхлага паветра ніхто яшчэ не паміраў. Ну, можа, некаторыя.
        – То што?
        – А тое, што вуглякіслы газ затхласцю не пахне... Калі хочаце, ён адзіным пахне. Смерцю.
        – Па-мойму, вуглякіслы газ гэта не зусім тое, што вокіс вугляроду. Eн – вугальны ангідрыд.
        – Божа, да чаго ж вы вучоныя! СО ці СО2 – вам гэта будзе ўсё роўна... Мабыць. Бо хімік з мяне такі, як і...
        Я спускаўся, і яна спускалася за мною. І я ўжо плюнуў на ўсё. Хай сабе лезе, гадасць такая. Асвятляў толькі прыступкі спачатку сабе, а пасля ў яе пад нагамі, каб часам не капанула носам у цэглу.
        І ўсё ж на апошніх прыступках яна аступілася, і я, стоячы на роўнай падлозе, ледзь паспеў падхапіць яе.
        Страшэнна я злаваўся на яе, што лезе туды, дзе не просяць (хаця тут было больш бяспечна, чым у нашых старажытных шахтах па здабычы крэменю. Пад Ваўкавыскам. А яна гэты канец неаліту на ўласным жываце ўвесь выпаўзала).
        І ўсё ж я не мог устрымацца:
        – Пайшлі. Гонару ў вас зашмат. А на справе “кабы мы не поднялись да не встали, так вы бы поганую землю носом копали”.
        – А гэта што за дыяменты прыгожага пісьменства?
        – А гэта калі масквіч выхваляецца і з ніжагародца кпіць, то тыя яму вось так адказваюць. Мініна ўспамінаюць.
        – Ну добра, добра, – відаць, сумелася яна. – Свяціце вакол... Мінін.
        Я ўзняў свечку і пачаў вадзіць ёю вакол.
        Гэта была абсалютна пустая – камера не камера, склеп не склеп, падвал не падвал. Сутарэнне?
        Памяшканне, каб у ім нешта змяшчалася? Але тут не змяшчалася нічога. Пуста, як у студэнцкай кішэні напярэдадні стыпендыі (я, вядома, маю на ўвазе тыповага, сапраўднага, стопрацэнтнага студэнта).
        Падлога з вялізных каменных плітаў. Муры і скляпенне нібы слаёныя з тоўстых пластоў дзікага каменю і вузейшых палосаў цэглы.
        Па форме – падоўжаны эліпсоід вярчэння (усярэдзіне яго мы і знаходзіліся) з усечаным ніжнім канцом. Ну, а прасцей – яйка, якое аблупілі, зрэзалі адзін канец і на гэты канец паставілі. Метраў чатырнаццаць у акружнасці, метры тры з паловаю – у вышыню.
        Толькі ў адным месцы (метра паўтара над зямлёй) нейкая цёмная пляма памерам са сшытак. Атвор? Проста так не разгледзіш. Падставіць бы нешта. А што? Спіну Сташкі? Яшчэ чаго не хапала, каб трымала на спіне мой “ледзь не цэнтнер”. Падставіць ёй сваю спіну? Яшчэ лепей. “А я ў гэтага доктара на спіне стаяла ды прыскоквала”. Урэшце глупства. Падстаўлю, як трэба.
        І ўнь, вышэй, амаль пад скляпеннем, яшчэ адна пляма.
        Ясна, рабіць тут няма чаго.
        – Ну што ж, – сказаў я, – ставайце мне на спіну, вось вам свечка. Зірніце, што там за такое цямнее, і вэк адсюль. Як бачыце, мы памыляліся. Праўдзівей, я памыляўся.
        Расчараванне на яе абліччы было такое, што шкада глядзець.
        – Можа, абстукаць падлогу? Муры.
        – Дарэмна. Відаць адразу. Будоўля-векаўшчына.
        Я стараўся не глядзець у яе бок. І вельмі шкада. Мог бы глядзець і не глядзець, бо ўсё ўжо было ўсё роўна.
        Я пачуў нейкі шолах зверху. Пасля з гары праз люк папоўз, звіваючыся, як пітон, тоўсты, шэры, нейкі абрыдліва жывы струмень друзу, атынкоўкі і пяску.
        – Плыве! – гаркнуў я і кінуўся да сходаў, цягнучы за сабою Сташку.
        У гэты момант уверсе нешта тупа і цяжка гакнула, скалануўшы муры і прыкрыўшы амаль усё дзённае
        святло, што сяк-так тачылася ў люк.
        Нібы ў адказ на гэта, струменьчык бітай цэглы, пяску, друзу, нейкіх трэсак ператварыўся ў струмяніска таўшчынёю ў стаўбур сярэдняй велічыні дрэва.
        Я быў ужо ў ім, але сходы ператварыліся ў суцэльны шуметнік, у якім не маглі знайсці апоры ногі. Мне запарушыла аблічча, рукавы былі поўныя пяску.
        Зноў цяжка гупнула. Застаўся толькі вузкі, як лязо, праменьчык святла, і ў гэтым святле я заўважыў, як слізнула па паверхні пылавой плыні шкло, досыць вялікі кавалак. Добра, што не ў галаву.
        А пасля ахнула нешта ўбаку і праменьчык знік, і, нібы ў адказ на гэтае старонняе страсенне, ад якога здрыганулася, здаецца, сама зямля, нешта зноў, у трэці раз, ляснула над галавой, подзьмухам паветра згасіўшы язычок агню.
        – Што там?! – крыкнуў голас унізе.
        – Абвал! Пліты рухнулі на лаз.
        Я споўз уніз, па калені ў гэтай восыпі з рознага паскудства.
        – Дзе вы там?
        – Тут я.
        – Ідзіце на голас... Я тут... Бліжэй... Бліжэй... Ага.
        Мы сутыкнуліся. Пасля нашы рукі знайшлі адна адну.
        – І нічога нельга зрабіць?
        – Наўрад. Метр з чвэрцю на метр і на шэсцьдзесят сантыметраў... Гэта... гэта... калі я не памыляюся... кожная пліта ноль цэлых шэсць дзесятых куба. Удзельнай вагі граніту я не памятаю. Але паспрабуем уявіць сабе слуп метр на метр і вышынёю... А, напэўна-такі я памылюся. Але такой вагі мне не ўзяць. Чуеце?
        Зверху пачуўся шоргат, лёгкае ракатанне, шолах.
        – А гэта што?
        – А гэта сплывае на пліты жвір. Які мы так легкаважна адкідалі “крыху ўбок”... І нават ніякага рычага. Хоць бы нейкі падважнік – можна было б паспрабаваць. Не.
        – То што будзем рабіць? – спытаў ціхі голас.
        – Пачакайце. Трэба запаліць свечку, каб аглядзецца. Без агню зусім каюк.
        Я паляпаў сябе па кішэнях і адчуў ледзяны холад у пазваночніку.
        – Ч-чорт! Халера на маю галаву!
        – Чаго гэта вы?
        – Запалкі засталіся наверсе. У пінжаку.
        – Та-ак.
        – Так. Вясёлая перспектыва.
        – То што рабіць?
        – Сядзець. Чакаць. І думаць.
        – Над чым?
        – Над тым, што кожная пліта ноль цэлых шэсць дзесятых куба. Калі больш дакладна, дык нават ноль цэлых шэсцьдзесят дзевяць сотых куба... Я ўспомніў, вага граніту ад трох да сямі тон куб. Залежна ад тугасці... “от плотности”, як казаў наш маёр.
        – Значыць?
        – Памножце гэта на тры. То вось, нават у шчаслівым выпадку гэтая завала, гэтая бандура важыць шэсць тон. Мы не здолеем нават на таўшчыню воласа скрануць пліты з месца.
        – Значыцца, нам могуць дапамагчы толькі звонку?
        – Так. І патрэбна тэхніка. Ім будзе патрэбна тэхніка. Бо нам яна тут без патрэбы.
        – Што ж, – сказала яна, – будзем глядзець праўдзе ў вочы. Дапамогі звонку таксама не будзе.
        – Чаму? – І тут я здагадаўся.
        – Мы пайшлі, калі і вашы і мае спалі. Ніхто не бачыў нас. Мы не папярэдзілі ні аб чым ні дзяцей, ні калег, ні вашых гаспадароў. Мала таго, мы навялі на непраўдзівы, фальшывы след нават Хілінскага з Лыганоўскім. Курганны могільнік невядома дзе, пятае, дзесятае. Нас можна шукаць у лесе, па ўсім раёне, абы не тут... І нават след на расе: “Узыдзе сонца – расу высушыць”.
        – І ўсё ж мне падазроны гэты завал. Пліты стаялі моцна. Я спрабаваў гайдануць. Не варухнулася ніводная.
        – Што ж вы думаеце?
        – Думаю, чарговая спроба пазбавіцца, чарговы замах на тых, хто шмат ведае.
        – Што ж – чакаць... Вы казалі, без ежы...
        – Я казаў, колькі дзён можа пражыць чалавек без ежы. Але я не казаў, колькі ён можа пражыць без вады. Вады ў нас няма. Нават капяжу са скляпення.
        А сам падумаў: “Дні тры”.
        Рукі мае ўсё яшчэ шукалі ў кішэнях тое, чаго там не магло быць. Насавік, сцізорык, цыгарэты (без запалак), шарыкавы аловак. І раптам у самым краёчку правай кішэні, ледзь не напалову пад падкладкай намацалі нейкі тонкі і нават навобмацак уратавальны кшталт. Не хацелася спачатку верыць.
        – Сташка, запалка!
        – Ну і што? Запалка без пачка.
        – Дурнічка, калі толькі...
        Я ліхаманкава думаў, сціскаючы ў пальцах каштоўнасць, роўнай якой не было.
        Можна, можна было здабыць агонь і без пачка. Як?
        Ну, па-першае, сагнуць нагу і калі нагавіцы аблягуць, туга нацягнуцца, чыркнуць запалкай па кульшы.
        Можна. Але я не ведаў, ці чыста суконныя мае порткі (тады – агонь!), ці з прымессю, хай нязначнай,
        нейкай сінтэтычнай дрэні.
        Шурпаваты мур? Але ці досыць дробназярністы і ці дастаткова сухі?
        – Ага... Сташка, дзе твая рука? На, трымай. І крый цябе божа выраніць і згубіць.
        – Што ты хочаш рабіць?
        – Чакай.
        Я ўспомніў праяву, якая слізганула па пыле, па струмені друзу ў апошнім праменьчыку святла, што прабівалася тады з атвора.
        Кавалак шкла!
        Я папоўз да абвалу, да шуметніка пад ім (дзякуй богу, што я не адышоў ад яго далёка) і, трапіўшы ў смецце, рукамі пачаў сантыметр за сантыметрам абмацваць яго, нават крыху перакопваць.
        Справа была амаль безнадзейная. Шкло магло адкінуць далёка ўбок, засыпаць. Але я мацаў і мацаў у поўнай цемры так упарта, нібы гэта была апошняя наша надзея. Хаця што нам магло даць тое шкло? Магчыма, адну-адзіную няўдалую спробу. А што магло даць нам святло, нават калі б мы здабылі яго?
        Але я шнарыў, мацаў, шныпарыў, ледзь не нюхаў гэтыя адкіды. І вось... вось... не, не яно... вось. Яно... яно, чорт мяне і ўсіх пабірай.
        – Сташка.
        – Я тут... Паўзі... Сюды... Сюды... Што ты знайшоў?
        Я прыклаў шкло да шчакі – дзякуй богу, сухое. Ані кроплі вільгаці на ім, ляжала, відаць, у пяску.
        – Давай запалку.
        Я асцярожна вадзіў ёю па валасах, на шчасце, таксама сухіх. Сухія валасы лепшыя за самую лепшую прамакашку.
        – Трымай свечку... Так. Тут трымай. І крый цябе божа нават дыхаць.
        З сілаю прыціснуўшы пальцам галоўку, я моцна і хутка чыркануў ёю па шкле. Раз... Другі... Трэці...
        Зашыпела.
        І вось на кончыку запалкі расцвіла цудоўная, сіняя ўнізе, аранжавая вышэй і жоўтая на канцы, чарадзейна жывая кветка.
        Успыхнуў фіціль свечкі.
        Новымі вачыма глядзеў я на нашу турму, на перамежныя палосы каменю й цэглы, на конус смецця, які засыпаў сходы. Уторкнуў у гэтае смецце свечку і паклаў побач астатнія дзве.
        – Хопіць ненадоўга, – сказаў я, – бо давядзецца прыпальваць адну ад другой.
        – Мы не ведаем, – сказала яна, – ці можам мы сабе дазволіць нават такую раскошу? Ці хопіць у нас
        у гэтай пастцы паветра? А вы яшчэ закурылі, Антон.
        – Таму і закурыў. Бачыце, дымок цягнецца да той цёмнай плямы ўнізе і да той, што вышэй. Тут ёсць цяга, ёсць паветра. Прынамсі, мы не задыхнемся. І я паспрабую зрабіць трут. Няхай сабе не з дравеснай губы. Няхай сабе нават з уласных портак.
        Я глыбока зацягнуўся і даслаў чарговы струмень дыму. І зноў яго пацягнула да цёмнай плямы ў муры.
        Атвор. І цяга. Моцная цяга.
        – І ўсё ж, у чым справа, што ўсё гэта так нечакана абурылася? – задуменна сказала яна.
        – А тут і не дакапаешся. Можа той падбураны мур рухнуў і ўдар аддаўся сюды... А можа, і хутчэй за ўсё, нехта сачыў за намі. Нехта пастараўся нас тут замураваць. А разам з намі замураваць і сваё мінулае.
        – Ды тут нічога няма. Якое мінулае? Дзе?
        Я якраз канчаў абстукваць каменем падлогу.
        – Так. Ніякага другога падзямелля пад гэтым няма. Значыць, мы не там шукалі. Значыць, трэба шукаць у другім месцы.
        – Шукаць? Вы ж збіраліся кінуць?
        – Дудкі, – сказаў я. – Цяпер ужо дудкі. Знайду.
        – Вы спачатку выберыцеся адсюль.
        – Выйду. Не ведаю як, але выберуся. Праз мур прайду, а буду там. У зямлю зарыюцца – і адтуль іх дастану. Разам і з мінулым, і з сучасным, і з будучыняй, якой у іх – я пастараюся ўжо – не будзе.
        Гэтыя простыя словы як нешта раптам зварухнулі ўва мне. Гаварыў я іх больш падсвядома, чым думаючы над іх сэнсам.
        Чаму я быў упэўнены, што нас завалілі? Па-першае, страсенне ад нейкага там абвалу не магло зваліць пліты. Трэба было прыкласці да іх яшчэ і нейкае механічнае намаганне, каб яны абурыліся. Па-другое, жвір мы адкідалі ўсё ж досыць далёка. Не мог ён так лёгка пачаць сыпацца спачатку між пліт, а пасля на іх, хаваючы нас. Тут ясна што было? Тут было нешта накшталт разважання ў старажытным усходнім гімне, прыведзеным, здаецца, у кніжцы “Душа аднаго народа” нейкага англійскага афіцэра Фільдзінга. Кніжка расказвала пра Бірму, і было ёй каля ста год. Як яно было сказана?
        
        Дзе іх сляды, дзе твае сляды?
        Хто знойдзе іх і хто знойдзе цябе?
        
        Так, здаецца, я чытаў гэта там. Сто супраць аднаго, што гэты “абвальшчык” і “сапраўднага” Фільдзінга не чытаў. Але разважаць ён павінен быў прыблізна так.
        І што гэта так уразіла мяне ва ўласных словах, што я “дастану іх, хаця і ў зямлю зарыюцца. Разам з мінулым і сучасным”?
        Падзеі, словы, факты, чуткі нібы толькі што былі жменяй рознакаляровых шкельцаў, а цяпер, быццам змешчаныя ў нейкі чароўны калейдаскоп, які стаў павольна паварочвацца, паступова пачалі складацца ў геаметрычны візэрунак, у якім былі і сіметрыя, і нават сякі-такі парадак.
        Слядоў – я зноў прайшоўся па нашай турме – не было, акрамя маіх. На жаль, я не паглядзеў, спускаючыся, ці былі яны на прыступках. Калі былі – значыць, тыя, крыху спусціўшыся па сходах, самога сутарэння дакладна не разглядалі і маглі не заўважыць атвораў, праз якія прыходзіла да нас паветра.
        Па іхняму разліку, мы не павінны былі памерці ад смагі на нейкі там трэці ці чацвёрты дзень. Мы павінны былі памерці ад задухі праз нейкія пару гадзін. Яны не хацелі рызыкаваць. Некалькі дзён – гэта зашмат. Катастрофа, пару гадзін і ўдушэнне – вось гэта быў “вярняк”.
        Халодная ярасць ахапіла мяне. Гінуць праз нейкую свалоту? Н-не-е, гэта ўжо занадта. А калейдаскоп працаваў і працаваў, і шкельцы з ціхім ляскам займалі сваё месца.
        Усе. Прынамсі, многія. Аж да слоў пра “страшныя яйкі”, якія казалі над п’яным Вячоркам тыя, невядомыя. Мае, і Сташкі, і ўсіх нас ворагі.
        Варта было зірнуць на яйкападобную форму сутарэння. А ці яно адно такое тут?
        Так, калейдаскоп складаўся. Толькі хто? Хто будзе зараз ведаць з жывых, што ён склаўся ў маёй галаве ў нешта лагічнае, той калейдаскоп?
        Ніхто.
        Я ўзяў свечку і пайшоў да атвора. Язычок агню ўсё больш і больш адцягвала ў той бок. Значыць, паветра аднекуль і паступала. Можа пліты не так ужо і шчыльна завалілі люк.
        Адставіўшы руку са свечкай, я пачаў мацаць кладку. Так, у ёй сапраўды быў атвор з іржавымі крыжападобнымі кратамі.
        – На, Сташка, – я падаў ёй свечку. – Трымай крыху ў баку ад цягі.
        Вызваліўшы правую руку, я падскочыў, ухапіўся за краты і пачаў разгойдваць іх (ці, можа, гайдацца на іх?).
        Глупства гэта ўсё было. Нават выламай я праржавелае жалеза, хто б пралез у дзірку памерам дваццаць на дваццаць пяць сантыметраў? Але я не здатны быў разважаць лагічна ні аб чым, акрамя майго “калейдаскопа”. І я гайдаўся, гайдаўся, то падцягваўся да кратаў на руках, то адхіляўся, з сілаю распрамляючы сагнутыя ногі, якімі ўпіраўся ў мур.
        Здалося мне ці не, але ў пэўны момант мне ўявілася, што краты і ніжні камень кладкі сапраўды крыху ходзяць, як хісткі зуб.
        Я саскочыў крыху адпачыць і тут убачыў, што ад вертыкальнай перакладзіны кратаў віецца, бяжыць у камені вузкая трэшчынка.
        І тут я зразумеў, што я зрабіў правільна, пачаўшы гэтыя “экзамены на малпу”. Так яны і ўмуроўваліся ў свой час, краты ў каменную кладку: мінімум два камені кладкі былі падвойныя або з моцнымі выемкамі.
        Два канцы “крыжа” ўваходзілі ў выемкі, а два другія проста ўсоўваліся ў праёмы, а пасля гэтыя праёмы запаўняліся моцнай цамянкай. Цамянка не вытрымала.
        Я зноў павіс на кратах. Доўжылася гэта цэлае стагоддзе. Ва ўсякім разе, першая свечка ўжо дагарэла і Сташка запаліла другую.
        Першы камень выпаў знізу... Другі, зараза, трымаўся, як быццам у яго былі карані. Тысячы каранёў. Але ўрэшце ляснуўся мне пад ногі і ён.
        Камень на камень.
        – Ставайце, Сташка. Я вас падыму і, прабачце, прасуну нагамі наперад.
        Першы і апошні раз я трымаў яе на руках. Убаку гарэла ўторкнутая ў смецце перадапошняя наша
        свечка. Адчуваў праз сукенку цеплыню і круглявасць яе ног. Пасля, калі яны зніклі ў атворы, цвёрдую акругласць грудзей.
        А ля вачэй маіх у паўзмроку былі яе вочы, і пасмачка яе валасоў казытала мне скронь.
        – Сталі?
        – Здаецца, усталявалася, – шэптам адказала яна.
        Я пайшоў па ягонь, ўзяў гэтае, жывое, у руку і рушыў да атвора. І раптам пачуў прыглушаны крык жаху. Азірнуўся. Завал уверсе за маёй спінаю пагрозліва прагінаўся. І тады я кінуўся бегма, сунуў святло ў яе руку:
        – Адступіцеся.
        Пэўна, так скачуць цераз вогненнае кола львы ў цырку. Ва ўсякім разе, я атвор амаль праляцеў, прызямліўся на чацвярэнькі, і... цэлае мора полымя ахапіла маю галаву, рассыпаўшыся пасля вогненна- зялёнымі іскрамі.
        – Жывы?
        – Жывы. Руку, здаецца, крыху падвярнуў.
        Мы, як згаварыўшыся, глянулі ў пралом і жахнуліся. Ніжняя пліта вісела адным краем. Відаць, на дзвюх верхніх, што сціскалі яе. Ненадзейна сціскалі. Дастаткова было кінуць у яе каменем – ды што там, – нават проста, здавалася, кашлянуць і ці крыкнуць, і ўсё гэта рынула бы ўніз, мезджачы і расціскаючы ўсё жывое. Шлях назад быў адрэзаны. І нават калі б мы назнарок выклікалі гэтую лавіну – невядома, ці не засыпала б яна той пралом, праз які мы трапілі сюды. А куды трапілі? Мы абышлі вакол дакладна такое самае сутарэнне, такое ж “страшнае яйка”, толькі што глухое і з моцна разбуранымі сходамі. І ніякага выхаду. Не, такі самы атвор, толькі ўдвая меншы і без кратаў. І, значыць, пашырыць яго аніяк нельга было.
        І яшчэ, слабая надзея, акенца ўгары, памерам з далонь. Праўда, гэтае акенца не было цёмнае. Гэта была слабая пляма святла, дзённага святла, якое падала аднекуль з вышыні і асвятляла нават нейкую, вартую жалю былку, што расла, відаць, на дне нейкай студні ці проста ямы, куды і выходзіла аддушына.
        Знясіленыя, мы селі проста на пліты і, шчыра кажучы, палі духам настолькі, што звесілі галовы. Гэта было ўжо сапраўды ўсё.
        Сапраўды, слабым суцяшэннем было тое, што яны, калі яны былі, не ведалі пра існаванне суседніх камер і што таму мы не задыхнуліся і не былі мёртвыя ўжо, схаваныя абвалам.
        Наша ўдача азначала толькі больш павольную смерць. І калі мае кашмары неслі ў сабе хаця зерне праўды – ну што ж, у таго, што было пахавана тут рознымі людзьмі, будзе цяпер чатыры вартаўнікі.
        – Нічога, нічога Сташка, – сказаў я. – Ну кінь, кінь. Усё яшчэ будзе не так дрэнна. Мы прыдумаем нешта, каб выбрацца. Мы, урэшце, спалім на апошняй свечцы нешта з адзення. Няўжо не знойдуць хаця па струменьчыку дыму? Ды знойдуць, знойдуць.
        – Не суцяшайце мяне, – ціха сказала яна. – Тут сотні жыццяў, могуць быць сотні дымоў з комінаў.
        Хто зверне на іх увагу?.. Не, трэба глядзець праўдзе ў вочы. Гэта – канец.
        Плечы яе закалаціліся. Мне здалося, што яна плача, што ўвогуле ўся яе маленькая постаць ёсць жывое ўвасабленне адчаю.
        – Не плач, – сказаў я і пагладзіў яе па галаве. Па гэтых цудоўных валасах колеру чырвонага дрэва з золатам, якія ніхто на свеце – а я першы – не наважыўся б назваць рыжымі. Ды яны й не былі такія.
        – Я не плачу, – нечакана цвёрдым і нават сухім, можа, ад безнадзейнасці, голасам сказала яна. –
        Мне крыўдна іншае.
        – Што?
        – Цяпер ужо можна сказаць. Бо ўсё адно нічога не зменіцца.
        – Што такое? – аднымі вуснамі спытаў я.
        – Мне крыўдна, што ты не заўважыў. Не заўважыў, што я ледзь не з самага пачатку кахаю цябе...
        – Кінь, – сказаў я. – Гэта я, гэта я не хацеў, каб ты заўважыла. Я пражыў больш за цябе так многа, так бессаромна многа, што не маю права...
        – Ты на ўсё меў права... Я вельмі, вельмі кахаю цябе. І мне ўсё адно, што ты не ведаў, – цяпер ведаеш. І мне ўсё адно, што мы тут і не выйдзем адсюль. Бо гэта мы тут. Ты і я. І іншых у нас, нават калі б здарылася непапраўнае і я перастала б так кахаць цябе, як кахала, ужо не будзе. Не думай. Я шчаслівая гэтым.
        – І я шчаслівы, што дапамагло гора, што я пачуў гэта. Бо я ніколі б не наважыўся сказаць табе... Хаця я жадаў бы, каб ты жыла доўга-доўга, пакуль існуе гэты кляты, гэты блаславёны свет. А больш за ўсё на свеце хацеў бы, каб ты жыла. Я дужа, дужа кахаю цябе. І мне лёгка зараз прызнацца ў гэтым.
        Яна прысунулася да мяне і паклала галаву мне на калені.
        – Я дужа... я ўсё б аддала за цябе. Праўда. Праўда, бо лёс паставіў нас перад немагчымасцю хлусіць.
        Ані ў адным слове.
        – Я і так ніколі не хлусіў бы табе. Гэтым цяжкім валасам, марскім вачам, гэтым веям немагчыма было б хлусіць. Дзякуй табе за ўсё. Будзь блаславёная.
        І так мы сядзелі ў палоне неразрыўных, злітых у адно апошніх абдоймаў, чакаючы апошняга выйсця.
        А іншага нам дадзена не было.
        Прайшлі хвіліны, можа, гадзіны, а можа, і стагоддзі. Мы баяліся паварухнуцца. Мы жылі
        перапоўненым, вышэйшым жыццём. Таму што проста ўжо не жылі.
        
        . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
        
        Я ўскінуў галаву. Мне здалося, што пачуў крык. Дзіцячы? Або крык дарослага, прыглушаны каменнай тоўшчай?
        Крык гэты нібыта блукаў, гучаў то бліжэй, то далей, то зусім знікаў, то біўся ў нейкіх блытаных лабірынтах. Дуднеў, як з-пад зямлі, і раптам далятаў так ясна, нібы з некалькіх метраў пад адкрытым небам.
        – Сташка, чуеш?
        Мабыць, яна не чула. Мабыць, яна спала ці проста знаходзілася ў прастрацыі.
        – Дзядзька! – як камарыны спеў, гучаў аднекуль голас.
        І тут жа нібы выбухаў у павуцінні катакомбаў:
        – Я зараз!
        І зноў, як праз вату:
        – Зараз.
        Што гэта было? Галюцынацыі? Так хутка? А ўрэшце, чаго і чакаць ад гэтага кавалка зямлі, спрадвеку атручанага нянавісцю, вераломствам, подласцю, смяротным жахам і самой смерцю.
        Апошняя свечка ўжо напалову згарэла. Паблекнула пляма святла ў атворы. Нічога. Цяпер ужо скора. Шэры, чорны камень вакол, камень здрады і забойства вып’е нас.
        Мне здалося, што мы тут не адны, што нечы невядомы позірк спынены на нас. Я прыўзняў галаву, стараючыся не паварухнуцца, не патрывожыць дзявочай галавы на маіх каленях...
        ...З атвора, перасечанага крыж-накрыж кратамі, глядзеў на мяне чалавечы твар. Глядзеў з уважлівай і, можа, мне здалося, нядобрай пільнасцю. Блішчалі вочы, вялікія-вялікія ў цёмных правалах вачніцаў. Колер скуры ад святла свечкі там, за мурам, быў пергаментна-жоўты, мёртвы. І на тонкіх, заўсёды такіх прыемна-з’едлівых, лісіных вуснах была халодная, зларадна-здзеклівая, абыякава-вывучаючая ўсмешка.
        Ксёндз Леанард.
        Глядзеў і толькі што не зламоўна, але затое злавесна, як крумкач патопу1, калі гэты патоп пачаў спадаць, адкрываючы вачам Ноевым і яго, крумкачыным, трупы дапатопных людзей і звяроў.
        Гукнуць яго? Я не наважыўся. Горш за ўсё была б гэтая апошняя мая памылка: убачыць, як усміхнецца, і адыдзе, і знікне апошняя пляма святла, апошняя надзея на нешта.
        А ён і сапраўды ўсміхнуўся, гэты твар, павярнуўся, знік. Прымеркнула святло.
        І нечакана ўскінулася Сташка.
        – Тут быў хтось? – спытала дзікім, нібы з бяспамятнага сну, голасам. – Быў тут хтось ці не?
        – Не, – сказаў я безжыццёвым голасам. – Нікога тут не было. Сядзі ціха. Уздрымні далей. Вільгаццю цягне ад камянёў... Не, я не чакаў аж такога. Мой калейдаскоп рассыпаўся. У яго трапіла лішняе шкельца... Не лішне было б пацікавіцца, адкуль яно з’явілася і якім чынам сапсула візэрунак?
        – Ты што? Загаворваешся? Цёмнае кажаш, – у гэтым голасе цяпер трымцелі нервовасць і напружанасць.
        – Ціха. Ціха ты.
        І тут я пачуў спачатку лёгкае драпанне, нібы недзе скрэблі, пасля скрогат. Пасля той скрогат узмацнеў, пераходзячы часам у пранізлівы віск.
        З непамерным здзіўленнем, бо дагэтуль я чуў пра такое толькі ў казках, а бачыў толькі ў кіно, я не спускаў вачэй з вертыкальнай лініі ў сцяне. Яна пашыралася пад роўны рокат чагосьці і гэты віск, а я лупіў вочы на тое, як яна стала шчылінай, якая раздавалася ўсё шырэй і шырэй, ператваралася ў спачатку вузкі, на ката, а пасля шырокі, хаця б і на чалавека, цёмны калідор.
        Ад’язджаў вузкі прамакутны кавалак муру. Адкрываліся вачам, нібы на чвэрць акружнасці па падлозе праведзеныя, паўкруглыя жалабы. Відаць, такі самы жолаб быў у самой сцяне і яна адыходзіла, адкочвалася на каменных шарах (такі механізм я калісьці бачыў у патаемным ходзе ў адным са старадаўніх крыжацкіх замкаў. Як любяць казаць цяпер, узаемазапазычанні. А ўвогуле, ці не падобна ў нечым працуюць нашы падшыпнікі?).
        А ўвогуле, ці не вярзу я лухту? Так блытаецца ўсё ў галаве пасля гэтых некалькіх гадзін пад зямлёй.
        Я асцярожна ўзяў Сташку пад пахі і ўстаў.
        Да нашых ног каціліся ўжо з цёмнай шчыліны дзве невялічкія постаці: Стасік Мультан і Васілька Шубайла.
        – Дзядзька Антось! Вы тут? Цётка. І вы тут?
        У мяне перахапіла глотку, у ёй стаяў нейкі цяжкі даўкі камяк. Магчыма, я закрычаў бы. Але стрымаўся.
        Бо за імі выступіла з цямноцця постаць ксяндза. Чорны цень і дзве пергаментныя плямы. Рука са свечкай, уся аблепленая маленькімі сталактытамі воску. І аблічча, на якім застыла ўсё тая самая дапытліва-абыякавая ўсмешка, якая нібы здзекавалася і выпрабоўвала.
        – Вы жывыя? – варухнуліся вусны.
        І ўва мне нібы яшчэ пашырылася падазрэнне.
        – Дзякуй пану богу, – сказаў ён. – Хадзем.
        Мы выйшлі “калідорам” у невялічкую камеру. Ксёндз штурхнуў мур, і ён з ранейшымі рокатам і віскам пакаціўся на сваё месца.
        Мы паварацілі за рог і апынуліся ў доўгім і нізкім калідоры-катакомбе.
        – Тут недалёка, – сказаў Жыховіч, – і дзякуй богу, што тут ёсць ход.
        – Дзякуй богу, што яны не ведалі пра яго і другое сутарэнне.
        – Пра яго не ведаў і я, – сказаў ксёндз. І дадаў, памаўчаўшы: – Дзякуй вось ім. Яны так крычалі пра падзямеллі, што я пайшоў з імі, хай толькі адчэпяцца. Астатнія ўстрывожыліся і пайшлі на пошукі нейкага невядомага “гарадзішча” і “курганнага могільніка” гадзіну назад... Сорамна, ідучы на сустрэчу з магчымай небяспекай, напраўляць людзей на няправільны след. З невялікай хлусні часам нараджаецца непапраўнае. Як з ілжэвучэння – смерць духу, а са свядомага аблуднага фальшу – смерць.
        Ён мог бы і сам выглядаць на ўвасабленне фальшу, каб не горкі сарказм у тоне слоў.
        – Досыць ужо смерцяў на гэты няшчасны куток зямлі. Проста Бермудскі трохкутнік нейкі: Кладна – Альшаны – Цёмны Бор. Гінуць надзеі, без следу знікаюць людзі. Іх мары і надзеі.
        – І хто вінаваты ў гэтым? – Я ўсё яшчэ не мог пазбавіцца ад падазронасці.
        – Не ведаю. Пэўна, продкі. І нашчадкі, нядаўнія і сучасныя. І я вінаваты. У тым, што жыву, калі ўсе сябры... і сяброўкі даўно загінулі.
        Ён дыбаў ходам, як жывы прывід. Сапраўды так.
        – Гэта было б жахліва, каб загінулі яшчэ і вы. На парозе нейкага адкрыцця, – ён пранізліва скасавурыўся на мяне, – або на парозе паражэння, якое толькі і вызначае, мужны чалавек або так сабе.
        Мне стала крыху сорамна. Бо калі меркаваць па яго мінулым, то ён быў вышэй падазрэнняў.
        – Слухайце, – сказаў я, магчыма, занадта рэзка, бо не мог забыць той усмешкі ў атворы, – ці магчымая гэта рэч, стопрацэнтны хрысціянін першых год хрысціянства? У нашы дні, з нашым мінулым? Не хлусі нават у дробязях, не пралюбадзействуй нават вокам. Не. Вы, здаецца, такі або хочаце быць такім. Растлумачце мне, як гэта?
        – Ды ну вас.
        – А я не веру. Не веру, бо ў большасці людзей падвойнае дно.
        – Не верце яму, – ціха сказала Сташка, – проста ў яго быў стрэс, і ён аніяк не можа ачомацца.
        – Двайное дно. Магчыма, й тых замуравалі, як у маім сне. Майму калейдаскопу не хапае яшчэ толькі аднаго шкельца.
        – Якога?
        – Што азначалі тыя словы з кашмару: “Два вартавыя неадпертыя і адзін няхрышчаны”? Хто гэта такія, тыя тры?
        – Слухайце, – сказаў ксёндз, – у вас сапраўды добра-такі лезе наверх нервовая нераўнаважнасць.
        Мы выйшлі на святло. Зелянела трава. Нізкае ўжо сонца клала апельсінавыя адценні на лістоту. За брамаю, на вясковай вуліцы, далятаў з хмары пылу спакойны і мірны харал вячэрняй чарады: мыканне кароў, жаласліва-гнюсаватыя галасы авечак.
        Я ўзяў Сташку за руку, і тут мяне закалаціла. Так, што я баяўся выціснуць з сябе нават слова, каб яно не прарвалася рыданнямі палёгкі. Не за сябе, можаце мне паверыць.
        – Ты не шкадуеш аб сённяшнім дні? – шэптам спытала яна.
        – Не. Хтосьці сказаў: “Я не ведаў, як выглядае мой родны дом, пакуль не выйшаў за ягоныя муры. Я не ведаў, што такое шчасце, пакуль не прайшоў безданяў бяды...” Я не шкадую аб сённяшнім дні.
        І, аднак, мне давялося пад канец пашкадаваць аб ім.
        Ад “плябаніі” – нашай, вядома, – кінуўся мне насустрач Мультан:
        – Дзякуй богу, жывыя. Дзякуй богу, хоць вы жывыя. Бо трох у адзін дзень...
        Мне нібы жалезам абцягнула сківіцы.
        – Хто?
        – Зеляпушчанак сёння выцягваў шнур ля Дубовай чапы (чорт яго, чаго ён заўсёды яго ў гэтых карчах ставіць) і выцягнуў...
        – Лапатуха?
        – Ён. Міліцыя павезла ўжо. Відаць, упаў у цемры са стромага ўрвішча. Скроняй аб корч ці аб чорны дуб – унь колькі іх там стырчыць з берага. І гатоў!
        Я ўспомніў вартага жалю, бяскрыўднага чалавека-пакутніка, ягонае безабароннае “хлопчык, не трэба” і як ён спрабаваў напужаць мяне, каб не швэндаўся ў “яго доме”. І ўспомніў свае падазрэнні, і ўявіў апошняе шкельца з калейдаскопа: цела тапельца.
        І тут я зразумеў, што я – асёл.
        
        
        _______________
        1 Біблейскі Ной, калі патоп пачаў спадаць, выпусціў з каўчэга спачатку крумкача, які не вярнуўся, узрадаваны мноствам трупаў на ўзгорках.

Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.