|
РАЗДЗЕЛ V
У ЯКІМ Я АМАЛЬ СКЛАДВАЮ ЛАПЫ, ПАДВОДЖУ ВЫНІКІ ПАРАЖЭННЯ, АЛЕ СВОЕЧАСОВА ЎСПАМІНАЮ ПРА ПЭЎНУЮ АПТЫМІСТЫЧНУЮ ЖАБКУ
|
|
|
Не падумайце толькі, што ўсе гэтыя дні я адно займаўся паездкамі дадому, у Кладна, туды-сюды, што я захапляўся выключна аналізам людскіх характараў і адносін (хаця гэта і забірала пэўны час), самааналізам, самакапаннем і іншымі малапаважанымі “сама”…
Асноўнае – гэта было ўсё ж пошукі ў трэцяй вежы. І аднаму богу толькі вядома, колькі кошыкаў друзу і пылу мы вывалаклі адтуль праз пралом, колькі вынеслі насілак бітага каменю і ўсяго такога. Сам я прыдбаў такія мазалі на руках, якіх не меў з юнацтва, два Іванавічы таксама працавалі ад душы, ды прычым нічога не хацелі браць, акрамя рэдкіх (і ўзаемных) пачастункаў. І яшчэ я адбіў у археолагаў шасцёх вучняў старэйшых класаў (былі, дзякуй богу, канікулы), за што мяне клялі нават дзяўчаты, не кажучы пра Генку Седуна. Урэшце і яны часам прыходзілі памагчы.
Зямлі за тры з паловаю стагоддзі з гакам нарасло ўдосталь. Замак, як кожная старая будыніна, “рос у зямлю”, але з дня на дзень мы павінны былі ўжо дабрацца да “мацерыка”.
Ну што яшчэ? Перасталі з’яўляцца “дама з манахам”. Прынамсі, як бы позна ні вяртаўся я ў сваю “плябанію”, мне ні разу не давялося ўбачыць іх. Але я ані на крок не пасунуўся наперад. Праўдзівей кажучы, я пасунуўся і нават шмат новага зведаў, толькі не ведаў, што з гэтага новага сапраўды важлівае і набліжае мяне да мэты і адгадкі, а што не. А між тым час ішоў, і маладзік адзначыў канец траўня, і вось павінен быў прайсці і прынесці новую поўню чэрвень.
Адно было кепска: начныя кашмары пачалі паўтарацца з зайздроснай рэгулярнасцю, усё часцей і часцей. І асабліва моцны здарыўся са мною ў ноч майго вяртання з Кладна. Пэўна, размова з пракуратарам, спрэчка з Клепчам, няўдачы апошніх дзён усхвалявалі мяне да таго, што я сапраўды вычарпаўся, што я балансаваў на краі. Я, відаць, і сапраўды быў падрыхтаваны да пачэснага месца сярод іншых такіх у “загарадным доме” Лыганоўскага або проста быў гатовы сарвацца ўніз, у бездань.
Дзед Мультан, можна меркаваць, быў у адным з начных абходаў. Я выпіў шклянку халоднага чаю, выкурыў на сон цыгарэту і заваліўся спаць. І амаль адразу заснуў дзіўным сном: не разбярэш, у сне гэта адбываецца з табою ці наяве.
…У партрэтаў і ікон на сценцы і на падлозе ля яе раптам аджылі вочы і пачалі ў нейкім непаразуменні паглядаць туды і сюды, круціцца, вырачвацца на мяне. І вусны крывіліся ўсё мацней.
І я, як яны, пачуў бязгучнае набліжэнне чагосьці нядобрага.
Здалёк яшчэ, праз дзверы, якія раптам адчыніліся, я ўбачыў, як нехта няўлоўным ценем, без аніводнага шолаху, набліжаецца да вартоўні.
Бліжэй, бліжэй. І раптам партрэты ўсе скасілі вочы ў бок дзвярэй. І ў вачах быў несамавіты жах.
Нешта, якое блізілася, матэрыялізавалася на парозе і ўступіла ў пакой. Кшталт гэтага нечага ўвогуле быў чалавечы. Толькі шыі не было. Патыліца з усіх бакоў спадзіста пераходзіла ў апрафігіяльныя канцы ключыц, у плечы. І вачэй не было, і рота. Проста футра на гэтым месцы ішла невялікімі паглыбленнямі. Таму што істота была ад патыліцы да ступакоў пакрытая белай і тоўстай, як лішайнік, даўжынёю сантыметраў у сем поўсцю.
Ён набліжаўся ў нерухомым паветры, і партрэты вадзілі поўнымі жаху вачыма з яго на мяне.
…І тут я нібыта разарваў нябачныя ланцугі на руках і нагах, скочыў, нейкім дзівам мінуў яго і кінуўся ў дзверы. Ногі не хацелі бегчы, і тады я пачаў рабіць скачкі. Так, як гэта заўсёды бывае ў сне, калі не можаш уцячы ад пагоні.
…Конь перада мною. І я ўзвіўся на яго, не абапершыся ні нагою на стрэмя, ні рукамі на карак.
Дзіва здарылася, ці што? Ае не было ўжо замка, касцёла, плябаніі. Была тая паляна, на якой вымушаны быў адпусціць нас Вітаўт Альшанскі і Сташка, ды не, Ганна, побач, і заблытванне слядоў і падсвядомае адчуванне намі наперадзе чагосьці нядобрага.
Такое балючае, такое трывожнае адчуванне нейкай немінучай, няўхільнай, неакрэсленай бяды.
Коні імкнуцца шалёна. Забіцца да смерці, але не збочыць. Вось-вось ужо будзе рака, і чаўны, і шлях да Нёмана, а там – да свабоды.
Вось і чаўны. Але нешта занадта многа чаўноў.
Не тыя чаўны.
І, адгароджваючы нас ад чаўноў, ад срэбнай лускі на вадзе, выцягнуўся роўнай лініяй конны аршак. Другі конны аршак.
Дасланы вадою перасячы нам шлях. Адразу дасланы вадою, без патрэбы блукаць у нетрах і блытаць сляды.
Цьмяна адсвечваюць у промнях месяца сталёвыя і пасрэбленыя латы. Узнятыя забралы і твары ўсіх у ценю і таму здаюцца сляпымі або снулымі. Звісаюць з шаломаў сутаны, валасяныя, грывамі, і з пер’яў.
Выразныя павады апушчаны. І ртутны бляск на наканечніках доўгіх дзідаў, на шаблях, на буздыганах і баявых кляўцах.
Цяпер ужо не ўцячэш. Набліжаецца вершны ланцуг.
– Ну вось. Лёс не быў літасцівы да нас.
…І тут жа нейкая камяніца, і туды кідаюць рознага памеру цюкі, мяхі, скрынкі. Яны слізгаюць некуды ўніз, як кіль па прасаленым жолабе, калі карабель ці ладдзю спускаюць на ваду. І ноч. Крыху цямнейшая, бо месяц вось-вось зойдзе. А вакол нас з Гардзіславаю дзесятак воінаў і Вітаўт Альшанскі на вараным кані.
– Ну вось, паны рада, – звяртаецца ён да воінаў, – вось паны-райцы. Абыдземся без ражэння, без суддзі і падсудка1, без проўста2, без падскарбія, каб той вернуты скарб лічыць. Урэшце няхай паляжыць з імі, пакуль тут з праверкай, гэты Груган, крук гэты Станкевіч будзе тырчэць.
Ён паказвае воінам на нас:
– Саўлачыце з іх рызы3.
Адзенне падае да нашых ног, у траву.
– Што, умёт. Сустрэліся-такі ўсё ж. Нічога, абаронца ваш спіць. Ой, моцна соннае віно. А вас? Вас я такім напаю, што ў свой час давеку заснеце. Зладзеі.
– Змоўч ты, крадла, – адказвае Валюжыніч маімі вуснамі. – Здрадзіў твой прашчур Слуцкага, абрабаваў і князёў тых і караля. Дый ты ў яго. Мяне і сяброў маіх прадаў, абабраў караля. Так што не хайлаў бы так. Занадта ты ўшчыплівы4. Вось за тую ўшчыплівасць з нас, за зладзеяватасць так цябе шчыкаць будуць шчыпцамі, абцугамі ды клешнямі, што мяса з костак паляціць. Зладзейству твайму сведкаў многа, а галоўны – бог.
Ён усміхаецца страшнавата:
– Ты не думай так мяне раздражніць, каб цябе хутка ды лёгка на смерць прыправіў, ды яшчэ і столмаха5 пазваў, каб ён вам хаўтурную калясніцу да труны адразу зрабіў. Таго не будзе. Прыпомніце вы ў мяне яшчэ паталетнюю6 мякіну.
– Пішы строчне, – пасля паўзы звяртаецца ён да конніка з дзіўным цыліндрычным прадметам у руцэ, – у радок.
Спачатку жанчыну, а пасля мяне абвязваюць пад пахамі пятлёй з нейкім хітравумным вузлом і спускаюць па нахіленай плоскасці, а пасля з нейкай навісі проста ўніз, у чорны атвор.
Камень пад ступакамі. І тут жа нешта шморгае пад пахамі. Ага, бортны вузел. Таргануўшы, здымаеш пятлю з самага высокага сука. На імгненне яшчэ я заўважаю, як дзвюма змеямі мільганулі ўверсе, у пляме, адкуль ледзь-ледзь сочыцца святло, дзве вяроўкі.
– Вось так, – далятае зверху голас, – тут вам і ложніца, тут вам і жыць, і скончыцца. Вада там, у куце, капае са столі, там цэбар стаіць. Бачыце, я вас акрутне – жорстка ды люта – не замардаваў. І скарб вы ў ніжняй каморы адзедзічавалі7. І хата раскошная, акругле8 сем сажняў. Ну вось, будзеце вы там вартаўнікамі, і жывым вас не даклікацца.
Пачынае звужацца больш светлая пляма над галовамі. Чуваць глухі звон апаленай плінфы аб другую, шорганне кельмы аб камень.
І цемра. І нічога болей. Толькі густая і тлустая, як сажа, цемра.
– Ты памрэш не даўжэй як праз год, – гукаю я, без надзеі, што той яшчэ мяне пачуе.
…Я нічога не бачу. І, адначасова, чамусьці бачу, як чорны коннік на чале коннага аршака выязджае з лясной сцежкі на паляну (трох муляраў цягнуцца ззаду).
Чорны раптам пускае каня рыссю, махае рукой.
І тут з нетраў адусюль выязджаюць, выломліваюцца з гушчару коннікі. У руках іхніх няма пішчаляў. Дзівіцца няма чаго, унь, наводдаль, відаць верхавіна касцельнай званіцы. У руках іхніх доўгія лукі з белавежскага цісу. Гучна ляскаюць нацягнутыя, а пасля адпушчаныя цецівы аб скураныя пальчаткі на левай руцэ. І роем лятуць доўгія стрэлы, з наканечнікамі, вываранымі ў адвары з ігліцы, кары і драўніны таго ж цісу. Смертаносныя доўгія стрэлы – “паратунку ж ад іх няма”.
Муляры падаюць адразу. Воіны яшчэ круцяцца, спрабуюць прарвацца, але паступова спаўзаюць з коней на траву. Так уторканыя стрэламі, што хутчэй падобныя на вожыкаў, чым на трупы.
Бачу твар гаспадара. Вусны ягоныя ўшчыпліва варушацца. Ён абводзіць вачыма мёртвых.
– Так, праўду ты мовіў. Зладзейству майму сведкаў многа. – Ён узводзіць вочы: – А галоўны – бог.
…І зноў цемра, як сажа. І зноў раптоўнае святло. Замкавы двор, заліты сонцам. Вялізны спачатку абшчынны, пасля фамільны дуб. Кіпіць пад ім і вакол стракаты натоўп. Магнацкая, шляхецкая вопратка, латы воінаў, адзенні вольных сялян. Далей, у браме і за брамай, белая хмара тых, зусім простых. З агульнага гулу вырываюцца паасобныя сказы.
– А ўсіх сведкаў з тых латных людзей, – гэта падсудак, – паставіць перад вочы высокага суда нельга. Бо той жа ноччу іх нейкія ліхія, лёзныя, вандроўныя іначай, людзі да смерці выбілі. І тыя ліхія людзі з воінаў, а з простых разбойнікаў былі, бо не мелі гакаўніц, а мелі лукі са стрэламі атручанымі.
Зноў вэрхал. Усплывае разумны твар Станкевіча. Рука на Евангелі.
– Клянуся, што калі князь уцекінёраў наздагнаў, то і адпусціў адразу па просьбе і парадзе маёй. А што яны грошы тых бунтоўных везлі і грошы яго каралеўскае мосці – таго я не ведаў.
І пасля паўзы:
– Толькі грошы тыя дасюль нідзе не ўсплылі. І пошук наш нічога не даў. А ўсплысці павінны былі. Значыць, схаваны яны, пад завалай. А тут трэба яшчэ даведацца б, ці не перастрэлі ўцекачоў іншыя людзі князевы.
Зноў шум галасоў. І тут ужо ля падстаўкі з Евангеллем сам князь.
– Фартугалем9 продка майго Пятра Альшанскага клянуся, – рука ягоная цягне з грудзей залаты ланцужок.
– Продка-здрадніка, – бязгучна варушацца Станкевічавы вусны.
– …а спатрэбіцца, то паклянуся й на святым Евангеллі. Не пад катаваннямі, як слугі, а па сумленню, што я тады, адпусціўшы іх, з панам Станкевічам назад да замка прыехаў. А другі раз я іх не лавіў. І, галоўнае, не забіваў. А сведкі Язэп Гарашчук, купнік, ды Пратас Левановіч, пісар, клянуцца, што тыя – жывы. І жыць ім яшчэ, колькі адпусціць ім дзён бог. А я ані зброю, ані плахаю паскараць канец гэты не буду, у чым і слова сваё кладу.
І зноў цемра. І далёкі голас:
– Князь наш Вітаўт, не дачакаўшыся канца разбору, хуткім чынам памрэ.
Зноў змрок. Ужо на вечныя часы. Два вартаўнікі хрышчоныя, а адзін – не хрышчоны.
…Уласны скрогат зубоўны будзіць мяне.
Стан мой быў у той дзень нікудышны. Нават сустрэча са Сташкай не прынесла палёгкі: увесь час я памятаў водбліскі начнога зорнага святла на яе абліччы, калі “нас” спускалі на арканах у атвор. Апошнія водбліскі святла.
Невядома, чаму мы пайшлі ў напрамку да Альшан (хутчэй за ўсё таму, што і замак, і касцёл, і сама Альшанка абрыдлі нам, як манная каша ў часы залатога шчаслівага дзяцінства) і я, сам не ведаючы, з якой прычыны, расказаў ёй пра ўсё, не выключаючы і кашмары.
– Гэта бывае, – сказала яна. – Проста чалавек столькі думае пра гэта, што думкі не пакідаюць яго і ў сне.
– А чаму ў сне ўсё так, нібы ўсё ведаеш?
– Адсутнасць логікі. І прысутнасць нейкай вышэйшай логікі. Наяве гэта перашкаджае, а ў сне – нібы ўсё раскутае. І ўяўленне ў тым ліку. Тэарэма з Эўклідавай геаметрыі пра перасечныя прамыя (ці лініі – от, чорт, непатрэбная была навука, то ўсю тэрміналогію забыла).
– Правільна. Нехта са славутых казаў, што ведаў у ягонай кніжнай шафе болей, чым у ім самім. Але ён з гэтай прычыны не плача. Бо ён не шафа, ён – фізік… Я таксама забыў шмат чаго са школьнай праграмы, але калі ўжо звярнулі на забытую геаметрыю, то мае перасякальныя лініі перасякаюцца за межамі ўяўнай плоскасці, за межамі явы, у сне.
– Ну і што вы зараз думаеце аб гэтым?
– Анічога.
Усё яшчэ досыць маладая, сакаўная і зялёная лістота спляталася над дарожкай. І крочыла па гэтай дарожцы тое, што я згубіў назаўсёды не толькі ў кашмарным сне.
– А ведаеце, – раптам узгарэлася яна, – яно б і адпавядала ўсім дадзеным, ваша соннае “вырашэнне”. Сапраўды, не дакрануўся Альшанскі да зноў адбітых скарбаў, сапраўды, сам пальцам не крануў спайманых. І ён іх не забіваў, проста даў ім самім памерці. І кляцьба на Евангеллі была праўдай, хаця і казуістычнай. З вадою чалавек можа пражыць без ежы, ну…
– Два тыдні, не болей.
– Чаму? Унь адна мая знаёмая на лекавальным галаданні трыццаць дзён вытрымала.
– На лекавальным. Пад наглядам лекараў, а не ў цямніцы. Бо патрэбная не толькі вада, але і свежае паветра, і рух, і, прабачце, рэгулярныя прамыванні. Іначай арганізм атручваецца прадуктамі свайго ж распаду.
– Ну, прынамсі, маглі яшчэ жыць.
– Такая клятва ды яшчэ на Евангеллі не толькі для сярэдневяковага чалавека, яна і для сучаснага… гэта ўжо зусім без сумлення трэба быць. Нават не зверам, а нейкай выкапнёвай бязмозглай рэптыліяй. Ды пра такіх летапісы беларускія казалі, хай сабе і непрыстойна, “зусім бяссовісны, за шэлег у божым храме трахне”.
– Ого, распусцілі язык. Усё ж жанчына перад вамі.
– Прабачце. Але я зараз менш за ўсё думаў пра гэта. Я і жыву ўвесь апошні час у нейкім іншым вымярэнні.
– Ну і што вы збіраецеся рабіць? – спытала яна.
– Не ведаю. Мабыць, адмоўлюся. Бо гэта страшна, гэтыя подступы да чагосьці невыказальнага, нібы тагасветнага… Не хачу. Псіхіка даражэйшая. Яна ў мяне адна. Занюханая, ды мая.
– Не, – задумліва сказала яна, – я на парозе разгадкі не кінула б. Хай бы мяне хоць клешчамі рвалі. Пара, можа, нейкіх кубаметраў грунту аддзяляе, а ён кіне. І, галоўнае, – я ж ведаю, – нават не паспрабавалі сістэматызаваць усё, што вам вядома. Баязлівы вы чалавек і непаслядоўны. Ды гары яна ясным гарам, псіхіка! Нашто яна дадзена чалавеку, як не на тое, каб яе паліць у выпадку патрэбы?
Мы ўжо дайшлі да шашы, амаль да прыпынку аўтобуса. Яна ішла надзьмутая і страшэнна незадаволеная. І раптам сказала:
– Слухайце, ну яшчэ пару дзён. Вось вы сёння паспрабуйце падсумаваць, падагульніць, падвесці вынікі, сістэматызаваць усё, што ведаеце вы і людзі. Або толькі здагадваецеся. А заўтра… ну і яшчэ паслязаўтра, апошні дзень, мы з вамі двох будзем капаць (так ужо і быць, дам сваім адгулы). Не будзе нічога – што ж… Ды не, павінна быць. Шукаеш – знойдзеш. “Талцыце, і адверзнецца”. Урэшце вы не павінны забываць пра Мар’яна.
Гэтага яна магла і не казаць. Устрымацца. Не люблю юдзей, якія б’юць пад дыхала. Але жанчыны… жанчыны, калі яны не проста балбатухі або “коцікі” з дурнымі глядзелкамі і млявай, і пусценькай, няспелай і проста абрыдлівай крыклівай прыгажосцю. Па такіх прападаюць мужыкі з дурных і абіраюць іх, скажам, “міс Іспанія”, “міс Амерыка” ці нават “Міс Свет”, а яны раптам сярод самай сур’ёзнай размовы з людзьмі, аніяк не схільнымі да какецтва, раптам возьмуць ды ляпнуць: “Ваня, а мы пойдзем з табой на “Анжэліку, маркізу анёлаў”?” – “Не”. – “А на “Яе апошняе танга”?” Або цяпне ў разгары вясны, ды яшчэ агрэсіўна: “А я хурмы хачу”. Або “капусты, квашанай качанамі”. З узростам гэта, праўда, часам праходзіць. А як не, то застанецца толькі здзіўляцца, як учарашняя “міс Захлюпонія”, згубіўшы апошняе апраўданне для сваёй дурасці, прыгажосць, раптам ляпне ў кампаніі эрудытаў, паказваючы ім “Пакуты Хрыстовы” ў Кладзенскім касцёле: “Вось тут, бачыце, Ісус стаіць перад Понціем, а тут перад Пілатам”.
Урэшце, можа, гэта я проста пачынаю старэць. І Сташка не тая. А нават калі была б тая, я нічога такога не сказаў бы пры ёй. Няма большых двурушнікаў і згоднікаў, чым аслепленыя пачуццём мужчыны.
– Добра, – сказаў я, – урэшце два-тры дні нічога не зменяць.
Да прыпынку якраз падышоў вялізны “Ікарус” з Кладна, і з яго павалілі “нашчадкі”, што прыехалі ў госці і па каўбасы да “продкаў”, і дачнікі, досыць-такі непераносная ў масе парода людзей. Асабліва ў дзень, які афарбаваны ў цябе іпахондрыяй.
Ішлі свежаурбанізаваныя з валізкамі, часам нават дыхтавымі, і даўно урбанізаваныя з рукзакамі і сеткамі. Ішлі на апошнім дыханні, як вярблюд, адолеўшы Каракумы, дачныя мужы. І крочылі дачныя жоны ў невядома на якога чорта зробленых прычосках. Ішоў легкадумны адзінец, закідаючы на іх позіркам, і ішла мнагадзетная сям’я, што знемагала пад цяжарам сваіх клопатаў. Дый не толькі сваіх, але і чужых, бо дзяўчынка год сямі настойліва прасілася па вялікай патрэбе, а хлопчык год чатырох ішоў побач і, што горш за ўсё, ні аб чым ужо не прасіў.
– Хрэсны ход у старым мястэчку Кладзенскай губерні, – прагучаў раптам голас Хілінскага. – Процьма разявак. – І тонам клапатлівай квактухі: – Ванечка, перастань пукаць и смотри лучше, какие хоругви несут.
Убачыў, што я не адзін, заліўся чырванню і – о дзіва! – удаўся ў тлумачэнні:
– Прабачце… Але я шмат год вымушаны быў стрымлівацца і даў сабе слова, што калі будзе можна – дам сабе волю, рэкорд пастаўлю па нястрыманасці на язык.
– Нічога, – Сташка, як ні дзіўна, весела пасмейвалася, разглядаючы майго “англічаніна”.
Да нас набіжаўся ўсмешлівы Адам з рукзаком і вудамі ў чахле, і – зноў дзіва! – поруч з ім Хасэ-Інэзілья Лыганоўскі, таксама з вудамі і з чамаданчыкам.
– А я не верыў, – сказаў я. – Сапраўды, нешта вялікае ў лесе здохла.
– Чаму? – сказаў псіхіятр. – Што я, не маю права пабіць лынды дзень-другі? А вось вы чаго тут аціраецеся?
– Ацірацца гэта, уласна кажучы, мая прафесія, – сказаў я. – І што я, не магу сустрэць папаўненне з такіх, як я, дзелавых гультаёў?
Пасля таго як усе перазнаёміліся, мы пайшлі поўнай хадою назад у сваю гавань. Ішлі ў добрым, зацененым лістотай сонцы пачатку чэрвеня, гаманілі аб розных глупствах.
Уладкаваў я Адама Хілінскага на два тыдні ды Лыганоўскага на дзень-другі ў бяздзетных (ці, можа, з’ехалі кудысь дзеці?) суседзяў Рыгора Шаблыкі, і пашыбавалі мы аглядаць вёсачку і яе гістарычныя помнікі, не занесеныя, на жаль, ні ў групу О (“знаходзяцца пад аховай ЮНЕСКА”), ні нават у трэцюю групу (што адпавядае, мабыць, нашым помнікам мясцовай вартасці). А чаму так – не ведаю.
Тут мяне здзівіў раптоўнай актыўнасцю пан Вітаўт Лыганоўскі:
– Гэта стаў? Добра. А рыба дзе лепей бярэ? Там? Вельмі добра. А гэта, значыць, і ёсць касцёл і вежа з “дзыгарам”? Цудоўна. Бач ты, і цыферблат двайны. Унутраны, дзе гадзіны, нерухомы, а вонкавае кальцо, месячнае, рухаецца. І унь паказвае фазы або змены непарушная стрэлка. Вой-ёй! Стары які механізм. Гэта ж, ведаеце, самы стары гадзіннік на Спаскай вежы, у Крамлі, таксама быў з рухомым цыферблатам… А тут унь твая “плябанія”? Шыкоўна… А то замак? І унь па той галерэі твае цені ходзяць?
І вочы гуляюць ад замка да касцёла, ад вежаў да гарадзішча.
Калі ён заскочыў у касцёл, паглядзець, як там, і Хілінскага за сабой пацягнуў, Сташка раптам мне сказала:
– Ну жывы які. Проста ртуць. І нешта мне здаецца, што я ўжо знаёмая з ім. Сустракаліся мы недзе… Не-не, у клініцы я ў яго не ляжала. І са знаёмых ніхто не ляжаў… Ну проста як быццам калісьці па тэлевізары бачыла або ў другараднай ролі ў нейкім больш чым другарадным фільме.
– Вось і ў мяне такое пачуццё.
Мы адышлі і селі на бярвеннях, а тут ішлі міма ды падселі да нас Альшанскі з Шаблыкам ды Змагіцелем, а пасля Высоцкі з нейкім невядомым, а потым падкаціўся, аддзімаючы, узмакрэлы Ганчаронак.
Лыганоўскі вылецеў з касцёла нешта дужа хутка і ўстраміўся ў кампанію спрытна і лёгка. А Хілінскі выйшаў толькі хвілін праз дзесяць і падыбаў да нас назнарок павольна. І давялося з гэтай прычыны мясцовым аўтахтонам знаёміцца з новапрыбылымі двойчы.
А незнаёмы, як выявілася, быў той самы саматужны гадзіннікавы майстар і арганіст, што на аргане “Лявоніху” лупануў. А прозвішча яму было Згоннік.
– Як жа вам гэта так удалося?
– А чорт, – прысаромлена апусціў ён вочы, – нюх у мяне з дзяцінства на розную механіку. І сапсутыя яны былі не дужа. Ну і, шчыра кажучы, не на ўсё там хапіла майго нюху. Таму што гадзіннік павінен быў яшчэ паказваць вялікадні, каталіцкі і грэка-уніяцкі. А унь у той нішы, што пад цыферблатам, святы татарскія і яўрэйскія. Нашто ім было гэта ведаць – чорт яго разбярэцца. Але, мабыць, нейкія касцельныя вылічэнні. Ну вось, тут я схібіў, не здолеў.
– Ды вам гэта нашто?
– А так. Дзеля закончанасці. Хаця й не патрэбна, але прыемна было б ведаць, калі там па-татарску байрам, а па-яўрэйску пост руйнавання храма. Каб ужо спакойным быць. Усё зрабіў і зрабіў як трэба. Не дурнейшыя і мы, чым вы былі.
Я быў прыемна ўражаны. Хораша разважаў чалавек.
А пасля яны чамусьці разгаварыліся, ён і госці, і дамовіліся назаўтра ісці разам лавіць рыбу і дзеля гэтай мэты ўстаць аж а палове трэцяй, за гадзіну да ўзыходу сонца.
– Чорт, нязручна, – сказаў Адам, – можа, у вас са Станіславай на нас нейкія планы ёсць.
Я, шчыра кажучы, узрадаваўся, што яны не будуць сведкамі апошняга дня нашых бясплодных патугаў і намаганняў, нашага бясслаўнага паражэння. І таму я схлусіў і за Сташку і за сябе:
– Ды аніколькі. У нас заўтра іншыя планы. Тут трэба да аднаго дзядзькі схадзіць ды паглядзець. У яго зберагліся газеты і часопісы часоў акупацыі.
– Вельмі цікава, – сказаў Высоцкі.
– А пасля... ну, трэба тут курганны могільнік адзін стары агледзець. Не дужа далёка адсюль.
– Тым лепей, – суцешыліся наваяўленыя тры мушкецёры ад рыбнай лоўлі.
І ў гэты час нашу толькі што народжаную ідылію парушыў чалавек, які ўвесь гэты час толькі і рабіў, што блытаўся ў мяне пад нагамі.
Людзвік Лапатуха наблізіўся ад вёскі і сеў на ўзгорачак метрах у дванаццаці ад нас. І адразу пачаў свой канцэрт. Толькі на гэты раз не такі поліфанічны, як заўсёды.
– Адыдзіце... Ізыдзіце... Мой дом – мая крэпасць... Звяры... Каты... Ва ўсіх вас... Усе вы тычкамі10 мечаныя. Тычкамі вылюдкаў роду чалавечага. Нічога... Загінеце... Скора, скора і на вас час прыйдзе.
“Той?” – позіркам спытаў у мяне Лыганоўскі.
Я моўчкі схіліў галаву.
І тут псіхіятр упершыню мяне здзівіў. Першы раз у жыцці быў я сведкам таго, як па-сапраўднаму трэба размаўляць, як бясхібна трэба паступаць з разумова пашкоджанымі людзьмі.
Лыганоўскі ўстаў, цвёрда, але няспешна падышоў да Лапатухі, увесь час гледзячы яму ў вочы. І сеў крыху ніжэй, так, каб гэтыя вочы бачыць. І загаварыў нешта ціха, спакойна і разважліва. І глядзеў, глядзеў, нібы “навяваючы”, як славутыя гіпнатызёры або старыя бабулі-варажбіткі, якія часам валодалі гэтым гіпнозам мала чым горш за Месінга.
Дзіўна, істэрычныя ноткі ў голасе Лапатухі зніклі; ён цяпер гаварыў таксама ціха і амаль спакойна. Іерэміяда саступіла месца спакойнай бяседзе, спакойным рухам рук лекара і хворага. І рукі гэтыя па чарзе клаліся то на калена, то на плячук партнёра.
На нашых вачах рабіліся чарадзейства. Мы прыціхлі, як ашаломленыя тым дзівам, сведкамі якому былі.
А хвілін праз сорак Лапатуха ўстаў, паціснуў лекару далонь і сказаў амаль спакойным, амаль нармальным тонам:
– З паняццем вы чалавек. З разуменнем... Але тут трэба сцерагчыся і разумным. Зямля заражоная. Я вось таксама быў неледаўчоны11, а што я цяпер?
Махнуў рукою і пайшоў. Не звычайнай, крыху развінчанай, а досыць цвёрдай, стрыманай паходкай. На паваротцы павярнуўся, памахаў рукою, знік.
Лыганоўскі ўздыхнуў, падышоў і сеў каля нас.
– Ну як? – спытаў я.
Лекар паціснуў плячыма, памаўчаў пару хвілін і, абводзячы нас вачыма, пачаў гаварыць:
– Не трапіў ён у мае рукі з самага пачатку. Даўно быў бы здаровы. А так адносіны з астатнімі людзьмі не зусім нармальныя, падзеі мясцовыя. Ну, але час сваё бярэ. Цалкам магчыма, што праз пэўны адрэзак часу ён зробіцца амаль нармальным чалавекам... Ва ўсякім разе, на шляху да гэтага.
– Ды што з ім такое? – спытаў Ганчаронак.
– Гісторыю яго вы ведаеце. Страшная гісторыя... Ну і ён, кажучы папулярна, каб зразумелі, узвёў вакол памяці нібы ахоўны мур. Не хоча ўспамінаць мінулае. Небяспечна. Многія людзі ў такіх выпадках начыста забываюць мінулае жыццё. Наступае так званая амнезія. Словам, калі ў такіх не аднаўляецца памяць, – лічы, усё згублена. Як правіла, забываюць нават імя. З самага пачатку было дзіўна, што гэты тое-сёе памятае... І гэта тое-сёе аднавілася ў яго прыблізна праз месяц пасля трагедыі... Але ён усвядоміў, што ён не ўсё помніць, не ўсё хоча помніць. І ў гэтым сэнсе адчуў сябе крыху раскутым: паспрабуйце вазьміце вы мяне, не зусім нармальнага, голымі рукамі.
– Але ж усякае часам помніў, – сказаў Хілінскі.
– Так. Для яго ўспамінаць – агіда і фізічны боль. І, аднак, у свядомасці, ва ўсведамленні зберагліся астраўкі і такой памяці. Унутраныя і для ўнутранага ўжывання. І, аднак, гэта не сімуляцыя вар’яцтва, прыдуркаватасці, дэзарыентацыі ў паўсядзённым вопыце... Гэтага падрабіць нельга... Нельга падрабіць, скажам, што абутак зняць не можа. Такое можа быць толькі з сапраўды псіхічнахворымі. А гэты – не. Гэты не зусім ад гэтага свету, але ясна ўсведамляе, дзе ён, і трымае сябе нармальна. З цягам часу ўсё больш і больш нармальна.
– Думаеце, можа, успомніць усё? – спытаў я.
– Многае, калі не ўсё, – сур’ёзна сказаў ён. – І гэты парог не за гарамі.
...Рассталіся досыць рана. “Госці” пайшлі са Сташкай на Белую Гару, а я вырашаў сесці і, на развітанне з паршывай справай, падбіць вынікі. А падбіўшы тое, чаго няма, кінуць усё да д’ябла, паехаць дахаты, уручыць гэтае “няма” Шчуку і закаціцца на астатнія паўтара-два месяцы некуды на хутар. І працаваць. А можа, “дзікуном” некуды на Фарос або ў Перавознае, дзе менш людзей, а толькі мора ды голыя скалы.
Сеў, паклаў перад сабою блакнот. Пачаў запісваць, стараючыся, каб было па чарзе.
Ну і што там было на чарзе:
1) Візіт устрывожанага Мар’яна. Яго размова з нейкім чалавекам на выстаўцы. Прапанова прадаць Кнігу. (Хто быў гэты чалавек? Дагэтуль невядома.)
2) Званкі аб продажы. Уначы. Нехта ходзіць пад вокнамі. Званкі ад таго... Гутніка. Звычайны кніжны маньяк. Нават не спекулянт... Не ён хадзіў пад вокнамі. Хто – невядома. Нехта з суседзяў Мар’яна? Наўрад. Міліцыя іх напэўна правярала. Але тут замкнёнае кола. Гэта я не абавязаны маўчаць перад Шчукам пра свае таямніцы, а ён... Нехта з маіх суседзяў? Дурасць. Ніводнай адпаведнай кандыдатуры.
3) Альшаны і род Альшанскіх. Двайная здрада. Магчыма, прысвоеныя і прыхаваныя скарбы? (Род вымер. Бясследна. Дзе могуць быць скарбы? Невядома, калі не лічыць няясных намёкаў у кнізе. Фактаў гісторыі з перападам ад несамавітага багацця да досыць сярэдняй заможнасці. Ну і маіх “сноў”, якія ніяк не могуць ісці ў разлік. Значыць, нікому не патрэбныя ні дакументы, ні радавыя граматы, дый такія каштоўнасці рэалізаваць у наш час – немагчыма.)
4) Зоя. Дзіўныя яе паводзіны. То адыходзіць, то прыходзіць. (Ну, гэта ясна чаму. Вырашыла скончыць, ведаючы, што на “раман” я не пайду. Але шкадавала, але яе цягнула да мяне.)
5) Першая смерць. Мар’яна. Аніякіх слядоў гвалту. Слабае сэрца. (Але прадчуванні?) Але спроба невядомага (Хто?) узламаць дзверы. Але ўсыплёныя сабакі (Кім?). Але запавет, завераны ў натарыуса. (Чаму дбаў аб ім?)
6) Зашыфраванае паведамленне ў кнізе. Адзіны поспех і той пакуль без аніякіх вынікаў. (Каму быў патрэбны шыфр і расшыфроўка? Зноў жа невядома. Нашчадкам – іх няма. Тым, што хавалі прыблізна там жа архіў, а пасля знішчалі сведкаў гэтага? Пытанне: хто хаваў? Непасрэдныя выканаўцы – хто перабіты, а хто памёр. Даручылі? А каму? Ведаў яшчэ нехта? Не ведаю нават, ці быў нехта яшчэ? Ці валодаў ён гэтымі меднымі прадметамі складанай канфігурацыі, на якія трэба было наматваць істужку, ці гэтыя прадметы былі ў розных руках? Нічога, абышліся без іх.)
7) Запіска ад мяне да Мар’яна. Падробленая маім почыркам, але не маёй паперы. (Хто мог здабыць яе? Мар’ян? Хілінскі? Трызненне сівой кабылы.)
8) Спроба ўзламаць маю кватэру. Уцёкі ўзломшчыка. (Ясна, шукаць хацелі кнігу і шыфр. Але хто ведаў пра гэта? Нябожчык Мар’ян? Хілінскі, які і кнігу і шыфр той усё адно бачыў? Лухта!)
9) Самагубства Зоі. У нечым яна прадала свайго “сапраўднага”. Гэта значыць, мяне. (У чым прадала? Каму прадала? Невядома. Але гэтым, можа, і тлумачацца яе апошнія візіты.)
10) Што схавана? Стары скарб? Рэчы, нарабаваныя ведамствам Розенберга? Архіў? Вось тут магла быць разгадка. Магла, але не было. Гэтым маглі цікавіцца тры асобы, або групы асоб, або адна асоба (група) у трох іпастасях. Каштоўнасці? Гэта ясна. Дакументы? Яны цікавыя толькі неіснуючым нашчадкам ці музеям. Нейкія кампраметуючыя матар’ялы з архіва? Магчыма. Але дзеля чаго? Засцерагчыся ад небяспекі? Або, наадварот, шантажыраваць імі кагосьці?
11) Чаму такая ненармальная абстаноўка ў Альшанах і Альшанцы? Спроба бурыць кавалак сцяны, сварка? Вар’яцтва (далёка не поўнае і папраўнае) Лаптаухі? Быў ён сведкам знішчэння палякаў і нашых? Ці сам быў у калоне і ўцёк?
12) Што такое цені жанчыны і манаха? Нейкі разлад у псіхіцы? Калі гэта так, то чаму не адзін бачыў іх, а многія? Калі нейкая прыродная з’ява, то якая?
13) Чаму ўвесь час нейкія дзіўныя сустрэчы? З Ганчаронкам, з Лапатухам? Сочаць? Словы п’янага Вячоркі аб нейкіх страшных каменных яйках. Што азначалі яны?
14) Чаму Лапатуха крычаў пра забойцаў? Чаму гукаў з байніцы, што замак – ягоная крэпасць? Чаго ён там вартуе? А можа, гэта сапраўды яго прыбежышча, калі хоча самоты?
15) Агеньчык у другой вежы. Шыфраваны надпіс указваў на трэцюю. (Ці ёсць у гэтым нейкая сувязь або проста хаця мікраскапічны сэнс?)
16) Мясцовыя, тутэйшыя людзі падчас нямецкай акцыі з архівам і расстрэлам. Хто яны?
17) Банды Боўбеля і Куляша, знішчаныя нашымі. (Ці магло быць, каб нехта са сведкаў акцыі быў з тых, тутэйшых, быў у бандзе і ўсё ж застаўся жывы? Тады ён як быццам адзіны “спадчыннік”. Ды наўрад ці. Сумняваюся. Знішчылі тых бандзюкоў падчыстую.)
18) Мае кашмары. Можа, і сапраўды самае паветра Альшанкі атручана злачынствам, подласцю, шаленствам і ўтрапёнасцю вайны?
19) Хто тады ноччу прабіваў у вежы (маёй, трэцяй) мур і вёў са мною дуэль ліхтаром і камянямі? Лапатуха? Наўрад. А можа?
20) Хто выдаў падполле, у якім быў цяперашні ксёндз? Ці жывы ён, той? І ці не мачаў ва ўсю гэтую справу пальцы ксёндз з яго ненатуральным, фантастычным спосабам жыцця? З яго катакомбамі? З тым нечаканым штуршком мне ў спіну? Хацеў памагчы пераскочыць? Або, можа, спіхнуць?
21) Ці застаўся ў жывых нехта з тых, хто арганізоўваў “санітарную акцыю”? І дзе яны, калі засталіся? За мяжой і маюць тут рукі? Або прысутнічаюць уласнай персонай?
22) Ці мог пазнаць кагосьці з бандытаў Ганчаронак, перш чым уцёк з-пад расстрэлу? Не, пытаць не трэба. Можа, і пазнаў бы, баіцца за жыццё? Хаця па ягоных паводзінах у вайну неяк не падобна.
23) Сваякі Высоцкага ні пры чым. Адзін загінуў, як падлюга і бестыя. Другі – як герой. Адзін род, і якія розныя людзі. Паездкі ў Цёмны Бор і ў Кладна да пракуратара, такім чынам, толькі канчатковае шальмаванне аднаго і рэабілітацыя памяці другога, а да справы не датычацца.
Ну вось, дваццаць тры пытанні. Некаторыя падзяляюцца на два-тры. І ні на адно няма адказу.
Поўнае паражэнне, поўны разгром маёй логікі, і майго розуму, і майго ўмення разбіраца ў людзях. Разгром, вынікі якога я толькі што падвёў. Каб не слова, дадзенае Станіславе, можна было б заўтра ж з’язджаць адсюль. Не з тваім, браце, розумам разбірацца ва ўсім гэтым, у чым, можа, і сэнсу няма, а ёсць толькі збег акалічнасцей. З тваім розумам, браце, толькі на печцы сядзець. Што ж, скончым з гэтым, хаця і шкада. Але што зробіш, калі тут немагчыма сабраць у адно нічым не звязаныя ніты, калі з гэтых нітоў аніякай посцілкі не сатчэш. А калі і сатчэш, то па візэрунку і падбору колераў гэта будзе посцілка, сатканая слепаватым вар’ятам.
Я выйшаў на ганак, сеў на пыступкі і безнадзейна закурыў. “Крахам скончылася ваша паездачка, сябар Косміч”.
На вуліцы спыніўся цень. Відаць, углядаўся ў мой сілуэт на светлым прамакутніку дзвярэй.
– Вы, Косміч? – гэта быў голас Альшанскага.
– Ну, я.
– Лапатухі тут не было?
– Не. Што я, вартавы пры ім?
– Ды не ў тым справа. Я загадаў яму ехаць з мукой на нашу пякарню. І вось, чорт пабірай, конь да млына сам прыйшоў.
– Не ведаю, дзе ён, Нічыпар Сяргеевіч.
– Гм... Чорт... каб яго бог любіў. Зноў нейкі заскок, ці што?
Махнуў рукою і адышоў.
Над Альшанкай кацілася ўжо ноч. Ноч майго паражэння. А вясковае неба не тое што ў горадзе – нібы святкуючы гэта паражэнне, высыпала ўгору тысячы, дзесяткі тысяч зор, то ласкавых, мірглівых, а то і калючых, як ледзяных. Ззяла яно вось так і чатырыста, і трыста год назад, і сёння ззяе, і гэтак жа безуважна будзе ззяць пасля, калі пра мяне і думаць забудуць.
...Нехта бясшумна сеў побач са мною на прыступку. І не заўважыў зусім, калі падыходзіў. Проста ўжо як быў зусім блізка – нешта майнулася перад вачыма, нібыта сама ноч махнула чорным крылом.
Хілінскі сядзеў побач і размінаў цыгарэтку. Н-ну й ну! Цяпер ясна, чаму ты, Адаме, з такімі талентамі дасюль не прапаў і ў будучым, дасць бог, не прападзеш.
– Вось... яшчэ парай слоў з табою перакінуцца трэба.
– Думаеш, я не заўважаю? З самай раніцы вакол мяне, як кот ля патэльні са скваркамі, ходзіш. Усё хочаш сказаць нешта і не адважваешся. Так, нібы па лісціку з капуснага качана здзіраеш, замест таго каб адразу за храпку ўзяцца.
Хочаце верце, хочаце не, а я быў страшэнна злосны. Можа, за Мар’янаву памяць, можа, за маю няўдачу, можа, за гэту манеру Шчукі вечна не казаць пра галоўнае. Толькі мяне проста душыў гнеў на гэтую палітыку замоўчвання, хаджэнне кругом ды навокала, размовы эківокамі. Гнеў. І, дзіўна, ні на каго іншага, як на Хілінскага. Мабыць, таму, што першы трапіў пад руку.
– Чортава, халерная, так яе і разгэтак, хамская манера. Нешта накшталт жарту нявыхаванага і дурнога сябра... Пасылка... Распакоўваеш. Адна папера... другая... Адна каробка... трэцяя... куча каробак. І ў апошняй, раптам, какашка. Або нешта яшчэ горш... Вяршыня іхняга гумару. А можа, і брыльянтавы пярсцёнак... разам з пальцам закатаванай прыгоннай актрысы. З пальцам, бо дабром усё такое рэдка канчаецца.
Хілінскі толькі галавою пакруціў. А я кіпеў усё болей: са злосці на няўдаліцу, самога сябе.
– І потым... мала ў каго з актрыс зараз ёсць дужа ўжо каштоўныя брыльянтавыя пярсцёнкі. Калі яны, вядома, не за лаўрэатам, дырэктарам буйнога завода або за... адміністратарам па даставанню.
– Злуяцеся? Ну-ну, – толькі й сказаў ён.
Але мяне пачало ўжо заносіць. Я казаў такое Хілінскаму. Аднаму з тых, каго я на сто працэнтаў паважаў і на сто пяцьдзесят любіў.
– У мяне быў прыяцель. Нессельродэ. Нашчадак таго ці не – не ведаю. Але бабуля ягоная была “з быўшых”, – я цадзіў атруту і ад злосці на самога сябе быў гатовы разарваць суседа па пляцоўцы на кавалкі. – Адзін час ён быў прафоргам, і – хочаце верце, хочаце не, а плаціў яму прафсаюзныя ўзносы рабочы Пушкін... Ну, гэта справы не датычыцца. То вось, гэтая бабуля казала пра цяперашніх, што “божа, гэта ж не актрысы, гэта ж грамадзянкі”. І правільна! Якія там утрыманкі, якія оргіі ў “Яра”? Гадавой маёй зарплаты не хопіць, каб пабіць усе вокны і пераламаць мэблю хаця б у “Журавінцы” (не кажучы пра кароткі шлях адтуль у міліцыю), а тым больш не хопіць, каб паднесці, скажам, актрысе НН брыльянтавае калье. Дый яна не возьме.
– Бурчыце? Ну-ну.
– Дый яна не возьме. У яе муж, дзеці, яна сасіскамі ў буфеце перакусвае. І гэта добра. Свінства, прынамсі, няма. Так што пярсцёнка не будзе. А будзе ў гэтай вашай апошняй каробцы абавязкова нейкая гадасць... Ну, я справа іншая. Але Шчука?! Шчука, якога глупства разгадаць не можа?! Ходзяць вакол ды навокал. А нехта дзейнічае... Пустаслоўе і няробства... Загублены час.
– Дарэмна, – сказаў Хілінскі, – я думаю, ён не губляе час. Бяда, што (пакуль) таму або тым удаецца яго апярэдзіць.
– Добра, – змрочна сказаў я, – ану, дзе ваша храпка?
– Храпку перадае вам Шчука, – нечакана суха сказаў ён, – і няма тут маёй віны, што са мной цэлы дзень цягаліся людзі,што аж да гэтай хвіліны нам з вамі не ўдалося пабыць адным. Што ж, грызі качан зараз. Герард твой загадаў доўга жыць.
– Які Герард?
– Ну твой. Пахольчык, з папяроснага.
– Якім чынам?
– Знайшлі ў зачыненым кіёску. Атруціўся.
– Трэці? Аднастайная смерць. Чым?
– Нейкая дужа моцная раслінная атрута.
– Якая?
– Пры экспертызе... Словам, некаторыя чыста раслінныя атруты нельга распазнаць. Таксама як і проціяддзя ад іх няма.
– Яшчэ што?
– Дворнік ваш, Кухарчык, у той самы дзень...
– Што?
– Чэрап праламаны нейкай тупой прыладай. Зрабілі аперацыю. Да памяці не прыходзіць. Дактары не абяцаюць, што будзе жыць... Ну, што ты будзеш рабіць?
– Я табе казаў. А ты?
– Пайду з арганістам і Лыганоўскім у рыбу. Ён хоча ехаць заўтра вечарам назад. Засумаваў нешта.
Хілінскі падняўся на ногі.
– Так, браце, усё больш складана, чым мы думалі.
– Я вось думаў…
– Цуд-цудоўны занятак. Пастарайся не кідаць яго да самай смерці.
І пайшоў.
А я зноў папрамаваў у свой пакойчык, да свайго стала, раскрыў блакнот і дапісаў.
24) Смерць Герарда Пахольчыка. (Кму ён перашкаджаў, гэты дзівак кіёскнай філасофіяй? Хіба што быў сведкам чагосьці? Чаго?)
25) Магчыма, смяротныя пашкоджанні чэрапа ў Кухарчыка. (Хто? За што?)
На гэтым блакнот з вынікамі майго разгрому можна было захлопнуць.
Разгрому? Ну не. Занадта тлуста будзе! Занадта гэта подлая штука – беспакаранасць! Занадта тугі клубок сплёўся з усяго гэтага: сівой даўніны і нядаўняй (для мяне) вайны з яе “санітарнымі акцыямі над сотнямі бязвінна забітых, з даўнімі забойствамі і забойствам зусім нядаўнім, са смерцю жанчыны, якая хаця й хлусіла, але ўсё ж па-свойму кахала мяне.
І са смерцю майго друга. Лепшага з найлепшых сяброў на зямлі, вялікага і ва ўчынках, і ў пакутах чалавека.
Я павінен не толькі зрабіць усё магчымае, каб дапамагчы разблытаць клубок гнілых, гноем і крывёю, хлуснёю і здрадай залітых учынкаў.
Я павінен, калі гэта толькі магчыма, адпомсціць. Так, адпомсціць, хаця ніколі не быў помслівы. Адпомсціць не толькі поўнай мерай, але й стократ.
Каб ён ці яны здрыгануліся ад жаху, перш чым сыдзе на іх апошняе Невядомае, апошняе Нішто.
Бо гэта тое, што адбылося і адбываецца, – гэта ўжо занадта. Мы яшчэ пазмагаемся. Мы яшчэ павалтузімся.
Мы яшчэ паборсаемся, як адна з дзвюх жабак, што трапіоі ў гарлач з малаком. Адна склала лапкі – усё адно канец – і пайшла на дно.
Але другая была – смешна сказаць – больш чалавек, чым некаторыя людзі. Бо яна змагалася нават у безнадзейнасці. І збіла лапкамі астравок з масла, маленькі плацдарм жыцця.
_______________
1 Падсудак – чыноўнік або пісар земскага павятовага суда.
2 Ксёндз.
3 Рызы – у той час не толькі ”рызы”, але і “адзенне”.
4 Ушчыплівы – з'едлівы, калючы, кплівы.
5 Столмах – сталяр, карэтнік, каляснік.
6 Паталетнюю – мінулагоднюю.
7 Адзедзічаць – атрымаць у спадчыну.
8 Акругле – у акружнасці.
9 Фартугаль (партугаль) – залаты медальён заходняй работы.
10 Тычка – радзімка, мета, кляймо.
11 Неледаўчоны – някепска вучоны.
|
