|
РАЗДЗЕЛ XII
ПАЧАТАК ПОШУКАЎ
|
|
|
Вечарам я вырашыў паехаць на дзень-два дахаты, а да таго часу крыху палазіць па замку і намеціць сякі-такі план дзеянняў. Раніца зноў выдалася свежая, але сонечная. У такую раніцу добра нe ў падзямеллі лазіць, а сядзець на прызбе, на сонейку, каб ветрык не даставаў, слухаць пеўняў і думаць аб сім-тым. Але менавіта таму мне і трэба было лезці. Трэба брацца за справу ўсур’ёз. Таму і яшчэ таму, што так трывожна свяціў незразумелы начны агеньчык у вежы замка. Другой вежы справа ад паўночнай. А можа, у першай ад яе. Я толькі прыблізна ўстанавіў, у якой.
Падлога збераглася ва ўсіх залах жылых памяшканняў першага і другога паверхаў, але ў вокнах-байніцах ніжняга і ў вокнах другога паверхаў не было ніводнага шкла, і пройма гуляла паверхамі свабодна, уздымаючы з купаў друзу пыл. Філары (калоны, што падтрымлівалі скляпенні) і самі скляпенні былі абураюча і агідна абабітыя. Нішы, у якіх стаяў, відаць, калісьці посуд, вазы ці невялікія статуі, былі поўныя вапеннай крошкі. Нічога цікавага ва ўсіх залах я не знайшоў і толькі пашкадаваў, што цалкам яшчэ прыдатны будынак марнее ў запусценні.
У чатырох абследаваных мною вежах знізу была глухая падлога з магутных каменных квадратаў. Заставаліся чатыры вежы паўночнага боку. У адной уніз вялі каменныя, сцёртыя да апошняга прыступкі, але спуск канчаўся на глыбіні прыблізна трох метраў жалезнымі, таўшчынёй у руку кратамі. На кратах вісеў магутны, вельмі стары цыліндрычны замок з тых, у якія ключ увінчваецца, як гляйсар. І замок і краты былі крывава-чырвоныя ад іржы. Я вырашыў, што наведаюся сюды пазней.
Пад наступнай вежай таксама быў нібыта ўваход у сутарэнне, але завалены каменнымі брыламі, жвірам, вапеннай крошкай і смеццем. Патрэбна была кірка і рыдлёўка. Значыць, і гэты ўваход быў закрыты.
– Антоне Глебавіч! – аддаўся недзе наверсе крык.
Увесь пыльны, я вылез на дзённае святло і ўбачыў прысагнутую постаць дзеда Мультана-Пацярухі, а побач з ёю дзве фігуркі хлопчыкаў год па сем-восем кожны
– Гэта мой Стасік, – з гонарам сказаў дзед Мультан.
Стах быў дзёрзкае ўскудлачанае вераб’янятка. Калі, вядома, уявіць альбіноса-вераб’я. Яшчэ вясна, а ён паспеў ужо ўшчэнт выгараць за выключэннем глыбока-сініх вачэй.
– Ну, здароў, Стах, – сказаў я.
– Здароў, калі здароў, – з саліднай дзёрзкасцю сказаў вясковы Гаўрош.
– А гэта вось сябар ягоны, – сказаў дзед. – Васілька Шубайла. Гэтыя – памогуць. – Васілька глядзеў спадылба. І яшчэ з-пад кучмы гэткіх жа бясколерных ад сонца валосікаў.
– Ну, Васілька, а ты чаго ж гэта такі сціплы ды нясмелы?
– Та-а, – бязгучна сказаў Васілька і ад прысаромленасці пачухаў адной босай нагой другую.
Дзед пайшоў, а мы селі на валуны, каб абмеркаваць план нашай ваеннай аперацыі.
– Ну, хто падзямеллі ведае?
– Трохі, – сказаў Стасік. – Бо да канца іх і сам чорт не ведае.
– А ты, Васілька?
– Та-а, – адказаў той.
– Ну, з такімі арламі я тут горы звярну. І вось што перш за ўсё зробім: учора бачыў я ноччу унь у той вежы агонь. Што б то магло быць?
– Гэт-та трэба скеміць, – разважліва сказаў Стасік.
А вочы загарэліся. І я зразумеў, што стары Пацяруха ў ягоным узросце быў, відаць, такі самы: сумесь саліднага дамавітага мужычка і маладога вастравухага сатыра.
– Ну, чаго сядзім? – сказаў малады сатыр. – Палезлі, не губляйма залаты час.
– Та-а, – сказаў Васілька. – Да-а-ффай...
Дарослы асталоп і два маладыя праз пралом забраліся ў вежу. Усю сярэдзіну яе, аж да першага яруса, займаў слуп ад вінтавой лесвіцы. Але ніжнія прыступкі выпалі. У слупе заставаліся толькі ямкі ад іх.
– Дзядзька Антосю, – сказаў Стасік. – Я першы палезу, а вы за мной. Бо калі я сарвуся, вы мяне ўтрымаеце. А калі вы першы палезеце і сарвецеся – мне ўтрымаць будзе цяжкавата.
Стах палез, як вавёрка. А за ім, крыху цяжкавата, палез я, ставячы наскі ў ямкі ад прыступак у слупе.
Падымаліся па спіралі. Вельмі пахвальны занятак для без пяці хвілін доктара навук.
З яруса, з вышыні праз байніцы было відаць Альшанку, і плынь Альшанкі, і палі, і затравелую Белую Гару з маленькімі постацямі людзей на ёй. Унь нават, здаецца, можна адрозніць Сташку. І Генку. А можа, і блытаюцца, бо ўсе ў джынсах.
Але не гэта нас цікавіла. Ярус, з якога невялікі пралом у вежавым муры вёў на гару былых жылых памяшканняў, быў заселены. Прынамсі, яшчэ зусім нядаўна.
На падлозе некалькі вялізных ахапкаў свежай мякенькай аўсянай саломы. На цагляным выступе мура кроплі стэарыну.
У каміне – попел. Каб даўні – выдзьмула б.
Васілька Шубайла, які спусціўся першы, раптам капануў нагою жвір.
– Ты чаго? – спытаў я.
– Та-а. Пылу няма.
Я, вядома, не заўважыў бы гэтага. А ён ужо выкапаў бляшанку “бычкоў у тамаце”. Пустую. З’едзеную нядаўна, бо жыжка яшчэ не высахла.
– Бандзюга, – сказаў Стах.
– Чаму?..
– Ну, – ён няўхвальна паглядзеў на мяне. – І дурному ясна. Каб проста нейкі валацуга – нашто б яму закопваць бляшанку?.. Кінуў бы, і ўсё.
– Маеш рацыю, арол. І добра, што ў вас харошыя вочы.
Пасля мы асцярожна агледзелі сутарэнне пад адной з вежаў. Я баяўся, што здарыцца абвал, і не пусціў туды дзяцей. Але яны ж, яны ж такі зброд, што гнаць іх ад цікавага – дарэмная справа. Як ката ад сала. Пракраліся і пачалі шныпарыць па кутах. І нічога не знайшлі.
І тады я адпусціў сваю гвардыю на некалькі дзён. Папрасіўшы, каб самі не лазілі. Бо яшчэ здарыцца нешта, а тады – як глянеш у вочы дзеду Мультану і бацькам Шубайлам?
...Калі я, пыльны і брудны, ішоў паўз будынак праўлення, старшыня Альшанскі паклікаў мяне з акна.
Звычайны кабінет старшыні калгаса. Доўгі стол, крэслы, партрэты. Па кутах – снапы розных збожжавых, відаць, прэміяваных калісьці, але цяпер, з мінулага года, ужо досыць пыльных. А на крэслах, паабапал стала, Альшанскі і Высоцкі.
– Дзень добры, Нічыпар Сяргеевіч... Дзень добры...
– Ігнась Якаўлевіч, – схіліў галаву Высоцкі.
– Сядайце, Антон Глебавіч, – неяк занадта... ну, нібы прабачэння просячы, сказаў Альшанскі.
Мы маўчалі. Гаварыць, уласна кажучы, не было пра што. Пасля старшыня крэкнуў:
– Вы вось што, Косміч. Плюньце на тое, што тады было. І на яго, – ён матлянуў галавою некуды, і я зразумеў, што мае ён на ўвазе Ганчаронка.
– Чаму?
– Не вартая гэта справа, бязглуздая... Ну нашто нам каты драць?
– Баіцеся, што нагарыць? – проста спытаў я.
– Баяцца? Не. Але непрыемна. І, рацыю маеце, нагарыць. Чаму не адмаўляўся, выконваючы бязглуздыя загады... Праўдзівей, чаму дурныя парады слухаю... А Ганчаронак зараз таксама дзесятаму засцеражэ. Дошку мы знайшлі. У бур’яне. А думалі, што зняў нехта з раёна ці вобласці, што каштоўнасці гэтая руіна не мае.
– А хіба так бывае, каб без ведама мясцовых?
– Анягож, – сказаў раптам Высоцкі. – Унь старшыня вопытам ездзіў мяняцца пад Давыд-Гарадок. Дык там лотры нейкія таксама дошку знялі. І таксама ўсё гэтак, як мы падумалі.
– І разбіраць пачалі ўжо царкву. Але тут настаўнік гісторыі з Мінска пазваніў, і такі тарарам узняўся, што ў раёне ледзь адбрахаліся, што, маўляў, старую знялі, бо праржавела, і новую трэба ставіць, – сказаў змрочна Альшанскі.
– І нікому ў галаву не цюкнула, – сказаў я, – што ані хвіліны без аховы, што старая павінна вісець да новай?
І сам зразумеў, што нікому.
– Ну а Ганчаронак што ж? – спытаў я.
– Ат, – махнуў Альшанскі рукою, – хоча ўсё жыццё гераічным “гестапаўскім” перыядам жыць. Ён і падтрымаў мяне, калі я завагаўся на хвіліну, а ці варта ў той бандуры праход бурыць. Кажа: “загад”... Але – плюньце. Тым больш такое здарылася пры гэтым. Але лекары ў нас добрыя...
– Плюну.
– Ну, а куды вы сёння?.. – спытаў старшыня.
– Вось памыюся ды пайду на аўтобусны прыпынак. Хачу на пару дзён у Мінск.
– Нашто? Гэта вы адтуль можаце да Кладна, а адтуль аўтобусам, – сказаў старшыня, – зручней да станцыі. Езна. Дваццаць кіламетраў – і проста на Мінск.
– Нічога сабе зручней.
– Дык сёння туды наш грузавік паедзе, машыны прымаць. І вось Ганчаронак паедзе, Высоцкі, Шаблыка. Шаблыка па школьныя прылады. Загадзя. На будучы год. Мы гэтага “ўзахапы і напярэймы” не любім. Даедзеце якраз да цягніка вячэрняга. Дый на будучыню, вось Высоцкі, наш “возны”, прашу шанаваць. Кожны дзень у Альшаны, у іншыя месцы па акрузе, кожныя два-тры дні – на станцыю. І “казёл” ёсць і “Масквіч”, а часам даводзіцца й так “аўсянай парай”.
Уздыхнуў:
– Падманула нас чыгунка. Дайшла калісь да Езна, а пасля вільнула на паўночны захад і пайшла, пайшла ўсё далей, аж да Кладна. А адтуль аўтобусам – самі ведаеце. А каб да нас – быў бы ўжо, можа, някепскі гарадок.
– Калі будзе магчыма – скарыстаюся.
...Праз гадзіну Шаблыка, Высоцкі, Ганчаронак і я ўжо трэсліся ў кузаве грузавіка.
Ніхто не захацеў лезці ў кабіну да шафёра, бо майскі надвячорак стаяў надзіва цёплы.
Я ўспомніў словы з той паэтычнай легенды:
Слуцкай брамай начною таемна яны уцякалі:
Месяц у хмарах нырае, а хмары імкнуць, нібы хвалі.
– Слухайце, Шаблыка, ёсць у замку Слуцкая брама? І чаму – назва? Брама ж адна.
– Ёсць. Праўдзівей, была. Слуцкая, або Нясвіжская. Адтуль калісь вёрст праз дзесяць была паваротка на Нясвіж – Слуцак. Пасля яе цэглай заклалі. Як і другую. Адна толькі трэцяя засталася. Галоўная. Слуцкая – гэта другая з таго боку, што супраць Галоўнай.
Зараз я быў амаль упэўнены, што гэта менавіта ў ёй гарэў начны агеньчык, бачны з аднаго пункта дарогі. І ў суседняй уваход у падзямелле.
– З тым бокам, напэўна, і ваенная гісторыя звязана, – сказаў Шаблыка. – Дошку ў пары кіламетраў ад вёскі бачылі?
– Бачыў.
І сапраўды, стаіць невялічкі абеліск з шэрага бетону, і ў яго ўмуравана мармуровая дошка:
“На гэтым месцы пахаваныя
чатырыста савецкіх грамадзян,
па-зверску забітых
15 ліпеня 1944 года
нямецка-фашысцкімі захопнікамі.
Вы стаялі да скону,
Як гэта належыць людзям.
Спіце спакойна,
Радзіма пра вас не забудзе”.
Езна было той невялічкай станцыяй (мала іх пасля вайны засталося на Беларусі), дзе і дагэтуль на будынку вісіць звон, у кветніку з аднаго боку высяцца таўшчэзныя таполі, а ў маленькай зале чакання цьмяна і душна, і плача, канькае невядома чыё кацяня.
...Калі злезлі з грузавіка, у мікраскапічным станцыйным пасёлку ўжо заміргалі першыя агні. Высоцкі з Ганчаронкам пабеглі па сваіх справах (умоўлена было на позні час), а Шаблыка, у якога ў Езна былі прыяцелі, перш чым ісці да іх начаваць, а заўтра з раніцы ўзяцца за работу, пакурваючы са мной на пероне, глядзеў удалячынь, за далёкі агеньчык светафора.
– Вось чаму гэта так, Антосю, што ў юнацтве да цягніка гуляць хадзілі, як на баль?.. Нейкае іншае жыццё побач пралятае... Не наша... Можа, прыгажэйшае, а можа, такое, што сабаку не пажадаеш. А зараз не цягне. Сядзеў бы і сядзеў на сваім месцы.
– Мохам абрастаем, Рыгор. Старэем.
– Відаць, так... Дык што ты там, Антосю, казаў пра галаваломку?
Я ў самых агульных рысах расказаў яму аб усім, не згадваючы, вядома, ні пра лёс Мар’яна, ні пра кнігу, ні пра змест напісанага, ні пра ўсю катавасію, якая раптам узнялася вакол легенды трохсотгадовай даўнасці.
Шаблыка задумаўся.
– Нешта ва ўсім гэтым ёсць, – урэшце сказаў ён. – Але ўсё адно нічога не атрымаецца. Ты не ведаеш таўшчыні і даўжыні кійка.
– Ну, “начаткі”, як казаў неўміручы Якуб, і мы ведаем, – сказаў я. – Матэматыкі ў сэнсе.
– То што, блізкі да разгадкі?
– Досыць блізка.
– То маўчы ты тады, хлопе, і нікому – ані. Каб іскры з цябе не было чым выбіць. Справа нейкая... паскудная... Нечалавечая нейкая справа.
– Што ж, Антон Глебавіч, – “изрек”, падыходзячы, Высоцкі, – давядзецца вам хочаш не хочаш, а ехаць са мной да наступнай станцыі.
– Чаго? – здзівіўся Шаблыка.
– А, чорт на яго, кладаўшчыка... Дамаўляліся – не, пацёгся некуды ў суседнюю вёску. Нейкае там ці вяселле, ці пахаванне.
– То што вы? – спытаў я.
– Ганчаронак тут застаўся, а я да яго сваякоў ісці не захацеў. Паеду да Польнай. Там сябар, у яго пераначую, а першым ранішнім – сюды.
Падкаціў цягнік. Вогненным змеем з чужога свету. Прамільгнулі ў вагоне-рэстаране занадта ўзнёслыя воблікі мужчын і занадта гожыя постаці жанчын. Некаторыя былі з келіхамі ў руках. І ўсе глядзелі на гэты асветлены лапічак зямлі, перад якім доўгі час была цемра – з рэдкімі агнямі сярод палёў – і пасля якіх, яны ведалі гэта, зноў на доўгі час будзе цемра.
– Гэй, тубыльцы! – загарлаў нейкі “піжамны” з падножкі. – Тут у буфеце піва няма?! Бо ў вагоне скончылася!
І тут я здзівіўся выразу жорсткай, неўблажымай нянавісці на твары Высоцкага. Такім звычайна лагодным і заўсёды добрым твары.
– Такім, як ты, няма, прыхадзень, – працадзіў ён. – І ўвогуле, каці, – гэта ўжо ўголас, – табе люру1 глахтаць. Або ўвогуле г...
Жыццярадасны “прыхадзень” жыва забраўся назад у вагон, як слімак у сваю ракавіну. Можа й, паспрачаўся б, але ўбачыў – стаяць трох. Хаця я і Шаблыка былі тут ані сном, ані духам...
...Калі мы селі ў амаль пусты вагон і зусім пустое яго аддзяленне, я спытаў Высоцкага:
– Ну чаго вы яго так?
– Ат, – усё яшчэ сапучы, сказаў ён, – ты тут калаціся чорт ведае куды, вяртайся на досвітку назад, а ён – “тубылец”. А колькі ж тут памерзнута, колькі памокнута, пастраляна колькі, пабіта...
– Рацыя, – сказаў я. – Я таксама аднойчы ехаў. Лістапад. Золь. Прысмерак. Пейзажы паабапал чыгункі, самі ведаеце, якія пасля немцаў. Ну стаім, курым у тамбуры. І тут нейкі маёр глядзіць на туман ды дождж і кажа: “Правільна немцы гэтую краіну “шайзэланд” называлі”. Я тут не вытрымаў: “Калі табе жонка са мной ці з кім іншым рогі наставіла, то не крычы пра сваю ганьбу. Калі слабак, то такой зямлі не лай”, – і не стрымаўся: “А калі ты зараз не зробіш, як кажуць твае нацысты, “хальт маўль”2 , то я зараз дзверы адчыню і цябе – з поўнага ходу пад адхон выкіну...” Ён чамусьці заторкнуўся. Пайшоў да сябе.
Морда мая, відаць, нават пры адным успаміне зрабілася незвычайная, бо Высоцкі глядзеў на мяне, нейк занадта прыглядаючыся.
А мне стала раптам сорамна і ўспаміну, і таго, як я тады расхваляваўся.
Цягнік калаціла на сутыках. Высоцкі адвёў вочы, таксама расхваляваны.
– А чаму вы тут возным? – спытаў я. – У вас жа нейкая асвета ёсць. Гледзячы па мове дый манерах.
– Ну, раз усе Альшаны ведаюць па плётках і ўсё адно раскажуць, то лепей ад мяне.
– Верна. Плёткі ў такіх мястэчках да страшнага суда дажывуць.
– Асвета, ясна, так сабе. Чатыры класы польскай гімназіі. Вышыблі за ўдзел у патрыятычным гуртку. А пасля – вайна.
– То падвучыліся б недзе на бухгалтарскіх ці нейкіх агранамічных там курсах.
– Не. Усё-ткі і той і той – фігуры на сяле. А я гэтымі складанасцямі па вушы наеўся. Траюраднага брата палякі павесілі перад самым вераснем.
– За што?
– А бог яго ведае. Я з ім амаль незнаёмы быў. Нібыта забіў правакатара, а тыя падстроілі справу так, што забойства крымінальнае. Ну і ясна, можа, хто і заступаўся, а шырокая грамадскасць – не... Другі, стрыечны, расстраляны немцамі за падполле проста на вуліцы. Хто кажа ў Кладна, хто кажа, што вывезлі ў Беласток. Так што бачыце, нашаму брату куды ні кінься. Лепей я ўжо тут. Спрос, як рускія кажуць, малы, адказнасці няма. Ціха – і гары яно ўсё.
_______________
1 Lura (польск.) – памыі.
2 Заторкніся (ням.).
|
