|
21. ПАДБІТЫ ТАНК. ДРУГОЕ РАНЕНЬНЕ
|
|
|
21. ПАДБІТЫ ТАНК. ДРУГОЕ РАНЕНЬНЕ
Памятаю, мае саракапятчыкi адзiн танк падбiлi – якраз перад фальваркам, зь якога, дарэчы, нас толькi што выбiлi – i нас, i пяхоту. Як i належала ў такiм выпадку, трэба, каб пiсьмовае пацьверджаньне было ад камандзiра батальёну. Яшчэ ня скончыўся бой, рвуцца снарады, i я думаю: дажывём да вечара, тады i аформiм. А пад вечар наляцелi «мэсэршмiты», пачалi пiкiраваць з равунамi, выбiлi нас i адсюль. I мы драпалi сьледам за пяхотай, кацiлi па полi нашу саракапятку. Пакуль ня ўперлiся ў каналы. Вось так: наперадзе канал i збоку канал. Каналы не шырокiя, пяхота перабралася на той бок i на ўзьлеску заняла пазыцыi. А нам як перабрацца? Нам цераз каналы перабрацца немагчыма. I вось мы гармату паставiлi на броўцы i ляжым, чакаем. Калi танкi пойдуць, дык нам будзе хана. Але якраз сьцямнела, i яны не пайшлi. Толькi аднойчы ўлупiлi балванкай у броўку, заляпiла мяне гразёй. Уначы танкi кудысьцi сышлi, пяхота вярнулася на гэты бок. Ранiцой, атрымлiваючы ў камбата задачу, я сказаў пра падбiты танк. А ён кажа: хо! Ужо трэцi за сёньня дакладвае пра падбiты танк. Учора я сваiм мiнамётчыкам падпiсаў. Мае саракапятчыкi засталiся мной незадаволеныя – празяваў, камандзiр, узнагароды дастануцца iншым. Спрытнейшым. Што ж, правiльна! Трэба ўмець ня толькi падбiваць, а i падпiсваць. Апошняе, можа быць, нават важней. Ня толькi на вайне.
Тым часам надвор’е зьмянiлася, ноччу добра падмарозiла. Той фальварак пяхота ўсё ж узяла, выйшла на яго другi бок. Роты пайшлi абапал прасёлку, абсаджанага дрэвамi i кустамi. Ды нядоўга iшлi, зноў – танкi. Кулямётным агнём яны паклалi пяхоту ў чыстым полi. Трэба акапацца, а як? Мёрзлую зямлю ня надта бярэ лапатка. Так i ляжаць, не страляючы нават. Гэта ў кiно прыгожа паказваюць, як з гранатамi паўзуць пад танкi, шпурляюць, узрываюць. А тут танкi падышлi метраў на 400 i спынiлiся. Далей не iдуць. А батальёны ляжаць. Усё, бы на далонi, i яны снарад за снарадам у кожнага байца. Выбiваюць батальён. Мы разьвярнулi саракапятку акрай дарогi. Але для саракапяткi ўсё ж далекавата. Хоць мы i ў баявых парадках пяхоты, мне нават здавалася, што метраў на паўсотню наперадзе ад яе. Мабыць, яна трохi адбеглася ад танкаў, а мы не пасьпелi. Але танкi нас ня так добра бачылi за дарожнымi прысадамi. Кусьцiкi рэдзенькiя, ды ўсё ж трохi нас прыкрывалi. Мой наводчык распачаў агонь. Памятаю, я ляжаў збоч ад гарматы. (Каб бачыць свой выбух, належала ляжаць збоку. Калi стрэлiць гармата, узьнiмаецца воблака пылу i дыму, i тады нельга згледзець, куды пайшоў снарад. А збоку вiдаць.) Так я ляжу, можа, мэтраў празь пяць збоку i ззаду. Гляджу, стрэл i – мiма. Другi раз – таксама мiма. Трэцi раз стрэлiў... Ранiца была хмарная, таму трасу добра вiдаць, асаблiва бранябойна-трасiруючага снараду. На гэты раз ён ударыўся аб браню i зрыкашэцiў – траса пайшла ў неба. Добра, каб пацэлiць у борт або ў гусенiцу. Але паспрабуй за паўкiлямэтра патрапiць у гусенiцу – тут бы ў танк пацэлiць. Ня памятаю, колькi мы так зрабiлi стрэлаў (дзе ў той гарачцы будзеш што помнiць), але нас заўважылi. I калi я, лежачы, махаў рукой, патрабуючы «агонь», непадалёк выбухнуў першы снарад з танка. I мне якраз у руку – асколак. Такi вузкi i востры, засеў мiж фалангамi пальцаў, з рукi палiлася кроў. (Пасьля ў санчасьцi доктар спрабаваў выдзерцi яго, ды тое не ўдалося, выдзiралi ў шпiталi.) Я ўзяўся перавязваць сябе i трохi страцiў увагу да танкаў, якiя, аднак, памалу рухалiся куды хацелi. Стала патрэбным давярнуць гармату на танк, якi нас абстраляў, i калi наводчык зрабiў тое, аказалася, што замiнае недалёкi куст... Трэба было камусь яго сьсекчы. А тое ўжо пад агнём i зусiм без прыкрыцьця. Каго паслаць? Наводчык крычыць, трэба прыняць рашэньне, i я прыняў... Тое, можа, дасюль на маiм сумленьнi, але я паслаў таго, з кiм у мяне нядаўна здарыўся канфлiкт, прыкрая сутычка, калi я хацеў нават застрэлiць яго. Бо ноччу на вулiцы, дзе iшлi немцы, ён дэмаскаваў нашу гармату – стрэльнуў у немца. На шчасьце, тады абышлося, i цяпер я скамандваў: Лазук (прозьвiшча зьменена), сьсячы куст! Хутка! Ён не адразу i няхутка папоўз зь сякерай i толькi ўзяўся, лежачы, секчы, як зноў выбухнула – на гэты раз ля таго куста, наперадзе, перад гарматай. Салдат там i застаўся. Наступны снарад яны ўсадзiлi пад самы ствол... Я ўжо блытаю... Iх было двое, маладзенькiх, дужа падобных адзiн на аднаго – Сiнцоў i Пронiн, абодва малодшыя сяржанты. Дык я ўжо забыўся, хто зь iх быў камандзiрам гарматы, а хто наводчыкам. Наводчыка там жа забiла, а камандзiра паранiла ў плячо i яшчэ некуды. Яшчэ зараджаючы ацалеў. Гармата перакулiлася, завалiлася ў варонку, а мы, усе параненыя, па канаве, за кусьцiкамi падалiся да нашага перадку, на якiм iрванулi ў тыл, у санчасьць. Там, помнiцца, пераначавалi, а назаўтра на аўтамабiлi нас адвезьлi ў тылавы шпiталь у Сэксардзе. Гарадок такi кiлямэтраў 60 ад перадавой, якi мы бралi месяц таму.
|
