МЫШКА ПІК-ПІК ЗАБЛУКАЛА
Мышка Пік-Пік прачнулася ад таго, што ёй стала холадна.
«Трэба коўдрачкай накрыцца», – падумала Пік-Пік. Але коўдрачка аказалася такой бруднай, што накрыцца ёю было немагчыма. Аднаго варэння на яе выліўся цэлы слоік. Паставіла мышка коўдрачку да сцяны, як кавалак кардону, і, уздыхнуўшы, вылезла з норкі шукаць новую.
А ў кватэры чамусьці было занадта светла. Святло струменіла ад акна.
«Што такое? – здзівілася мышка Пік-Пік. – Сонца ж няма! Неба шэрае!»
І ўзлезла на падаконне.
– Ах!
Усё за акном было пасыпана нечым белым і пухнатым – і зямля, і дрэвы, і дамы.
– Гэта цукар! – здагадалася мышка Пік-Пік. – Колькі цукру! Хутчэй туды, пакуль яго ніхто не з’еў!
Мышка выскачыла за дзверы, выбегла з пад’езда і кінулася на цукар... Але ён аказаўся зусім не салодкі і вельмі халодны.
– З вады яго зрабілі, ці што? – зазлавала мышка. – Пакаштую вунь ля тых кусцікаў – можа, там саладзейшы?
Але і ля кусцікаў цукар аказаўся не салодкі.
– А можа, там, на горачцы, смачнейшы? – не губляла надзеі мышка.
Але і на горачцы, і на другой горачцы Пік-Пік не засмакавала белая спакуса. Бегала мышка, бегала, змерзла і вырашыла вяртацца дадому... Агледзелася – авой! Вакол усё белае, аднолькавае – і дамы, і пад’езды.
– Дзе ж мая кватэра, мая норка і мае цукерачкі? – разгубілася бедная. – Куды ісці?
Закруцілася мышка на месцы, але сказала сабе: «Спакойна! Я – самая разумная мышка ва ўсіх гэтых бязглуздых дамах. Калі я падумаю, то абавязкова прыдумаю... А што я прыдумаю? Як бы даведацца, што я прыдумаю?»
І тут мышка заўважыла, што на халодным нясмачным цукры яе лапкі пакідаюць сляды.
«Калі я пайду назад па сваіх слядах, я дайду да свайго пад’езда», – узрадавалася мышка.
І Пік-Пік пабегла па сваіх слядочках. Бегчы давялося доўга і складана, увесь час кругамі. Але нарэшце апынулася мышка ў пад’ездзе. Пабегла ў сваю кватэру, а дзверы – зачыненыя!
«Ах, так! – раззлавалася мышка. – Ну, дык вам будзе горай!»
І прагрызла ў куточку дзвярэй дзірку. Забегла... А там як загаўкае сабака! Чужая кватэра аказалася.
Мышка – да другіх дзвярэй. І тыя зачыненыя! Зноў папрацавала зубкамі. Забегла ў кватэру... А там нехта вельмі гучна спявае: «Ой, маро-з, маро-з...» Мама і Тата, ці што?
Не, проста зноў чужая кватэра...
Толькі наступныя дзверы былі расчыненыя... І гэта аказалася менавіта мышчына кватэра!
Нарэшце Пік-Пік дома.
«Я сёння была вельмі разумнай, – разважала мышка. – А цукру не з’ела. І коўдрачкі не знайшла!»
Але тут мышка заўважыла Вераніччыну пухнатую ружовую рукавічку.
– Так, коўдрачкі ў мяне няма, але затое будзе цалкам прыстойны спальны мех! – прамовіла Пік-Пік і пацягнула рукавічку ў норку.
|
