ПАРТРЭТ МЫШКІ ПІК-ПІК
Мама намалявала Татаў партрэт і павесіла над канапай. Усе гаварылі, што вельмі падобны. Пасля Мама намалявала сябе ў прыгожай казачнай сукенцы. I Веранічку намалявала. I Пепіту. Толькі ў мышкі Пік-Пік партрэта не было. Не адразу Пік-Пік над гэтым задумалася – яе больш цікавілі ўежныя рэчы. Але неяк думка з’явілася ў мышчынай галоўцы: «Чаму гэта на сценах маёй кватэры няма майго партрэта?»
Як вядома, Пік-Пік высока ацэньвала сваю знешнасць. Чаму ж такую прыгожую істоту не ўвекавечылі? Маму папрасіць намаляваць, ці што? Скажа, што занятая. Тату лепей не прасіць: мышка бачыла, як ён малюе. Да Веранічкі хіба звярнуцца? «А чым я мастачка горшая за Веранічку? – раптам вырашыла мышка. – Сама сябе намалюю!»
Пік-Пік дастала аркуш паперы, Вераніччыны фламастэры і пачала маляваць. Малявала доўга і старанна, і калі партрэт быў гатовы, прыляпіла яго пластылінам над канапай, палюбавалася і пайшла ў норку адпачываць.
Хутка вярнуліся з прагулкі Мама, Тата, Веранічка і Пепіта. Яны адразу заўважылі над канапай новы малюнак.
– Божа, хто гэта? – сказала Мама.
– Гэта Баба Юга, – адказала Веранічка. – У яе венік і сіні нос! (За венік Веранічка палічыла мышчын хвосцік.)
– Не, – запярэчыла Мама. – Гэта кракадзіл у футры. Толькі кракадзіл мае такую вялізную зубастую пашчу! (Справа ў тым, што мышка намалявала сабе шчырую ўсмешку.)
– Гэта іншапланецянін. Я іх ведаю, – запэўніў Тата. – У іх такія вось лупатыя вочы і чырвоныя вушы.
– Калі гэта такі... ні на каго не падобны, – прамуркатала Пепіта, – дык гэта Дамавік.
Дамавіка ніхто ніколі не бачыў, таму ўсе пагадзіліся з Пепітай і разышліся па сваіх справах. I не ведалі, што Дамавік увесь гэты час сядзеў у куце пад тэлевізарам і слухаў размову. І калі пакой апусцеў, Дамавік вылез са сваёй схованкі і скочыў на канапу, паглядзець на свой партрэт. Тое, што ён убачыў, прымусіла яго пачырванець ад абурэння.
– Гэта я? Ну, толькі даведаюся, хто мяне так намаляваў...
Тут на канапу ўзлезла мышка Пік-Пік. Яна прачнулася, успомніла пра свой цудоўны партрэт і пабегла правяраць, ці ж ён на месцы.
– Слухай, Пік-Пік, гэта хто намаляваў? – паказаў Дамавік на малюнак.
– Я, – сціпла адказала мышка. – А што, падабаецца?
– Падабаецца?!! – захлынуўся ад абурэння Дамавік. – Як ты насмелілася так мяне размаляваць?
– Цябе? – здзівілася мышка. – Гэта я сябе намалявала. Гэта я.
– Ты? – Дамавік ажно разрагатаўся. – Няўжо ты такая?
– Канечне! – пакрыўдзілася мышка.
– А чаму на малюнку такі вялікі рот?
– Бо я ўсміхаюся...
– А чаму вочы – як талеркі? Чаму вушы – як лапухі?
– Ты проста мастацтва не разумееш! – заявіла Пік-Пік і надзьмулася. – Я – прасунутая мастачка!
– Ну, добра, – сказаў Дамавік, – раз ты лічыш, што на гэтым малюнку – ты, я зараз яго ажыўлю. Будзе табе сяброўка!
Дамавік падзьмуў на малюнак, і папера адразу зрабілася чыстай. А на канапе сядзела такая пачварына, што мышка спалохалася:
– Ты... хто?
– Я – гэта ты, – рашучым голасам адказала пачвара. – Я – мышка Пік-Пік. Цяпер куды ты – туды і я! Есці хачу!
Мышка Пік-Пік спалохалася і пабегла ў норку. Але пачвара не адставала. Забегла ў норку разам з Пік-Пік і адразу кінулася да яе прыпасаў. Мышка ў жаху выбегла з норкі і крыкнула Дамавіку:
– Вяртай гэтую пачварыну на паперу! Гэта зусім не я! Хутчэй! А то яна ўсе мае прыпасы паесць!
Дамавік злітаваўся, падзьмуў на пусты ліст, і на ім зноў з’явіўся мышчын малюнак, а з норкі перастала даносіцца гучнае хрумстанне. Пік-Пік з палёгкай уздыхнула і пабегла падлічваць страты. На жаль, пачвара сапраўды ледзь не ўсё з’ела. Пік-Пік роспачна піскнула, схапіла чорны фламастэр і намалявала на сваім партрэце краты – атрымалася, што істота сядзіць у клетцы. А ўнізе мастачка падпісала: «Вельмі небяспечная пачвара невядомай пароды».
|
