|
МЫШКА ПІК-ПІК ЕСЦЬ АРЭШКІ
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК ЕСЦЬ АРЭШКІ
Паехалі Мама, Тата і Веранічка з Максімам у вёску. Пепіта засталася пільнаваць хату, а мышка Пік-Пік заставацца не захацела. Яна ж была ў вёсцы, ведала, колькі там усяго смачнага! Давялося браць ласуху з сабою. З умовай – каб ціха сядзела ў Вераніччыным чырвоным заплечніку і не паказвалася на вочы бабе з дзедам, якія ў вёсцы жывуць і мышэй не любяць.
У вёсцы Пік-Пік хутка асвойталася. У заплечніку асабліва не сядзела. Хаця прыехалі ўсяго на адзін дзень, мышка аблазіла ўсё, што магла, пакаштавала ўсё, што ўнюхала. А перад тым як вяртацца, Тата прапанаваў схадзіць у лес. Мышка трохі баялася ваўкоў, але ў лесе аказалася таксама вельмі цікава: ягады, грыбочкі, кветачкі – і ўсё бясплатна! А тут яшчэ Тата заўважыў:
– Глядзіце, арэшнік! На гэтым кусце павінны расці арэхі!
Мышка Пік-Пік вельмі ўзрадавалася, бо арэшкі любіла не менш за цукеркі. Яна адразу пачала скакаць вакол куста і шукаць арэхаў. Але ніводнага не пабачыла.
– Шкада, але арэхаў яшчэ няма, – патлумачыў Тата. – Не шукай дарэмна. Пазней з’явяцца.
Але Пік-Пік не здавалася і ўрэшце ў траве пад кустом патрапіла на арэшак – цёмнабрунатны, кругленькі. А каля яго – яшчэ некалькі. Пік-Пік хуценька, каб ніхто не заўважыў, падабрала арэшкі і запхнула за шчокі. Не, яна не скнара, але... Арэшкаў жа так мала...
Усе пашыбавалі дадому, узялі сумкі, у якія баба з дзедам паспелі пакласці шмат чаго смачненькага, і рушылі на аўтобус. Мышка шпарка бегла наперадзе, адчуваючы, як арэшкі напінаюць шчокі.
– Ну як, Пік-Пік, спадабалася табе ў лесе? – пыталася Веранічка.
– М-мм, – адказвала мышка, думаючы: «Абы не здагадаліся, што я такія прысмакі нясу...»
– Можа, морквачкі даць? – пыталася Мама. – Для зубак карысна.
– М-мм...– аднеквалася мышка, шкадуючы ў думках, што адмовілася ад морквачкі...
Веранічка нарэшце занепакоілася:
– Што з табою, Пік-Пік? Нешта ты маўклівая зрабілася! І апетыт страціла! Вой, а шчочка як у цябе раздзьмулася! Зубкі баляць?
– М-мм...– мыкала мышка, спрабуючы схаваць арэшкі то за адной шчакой, то за другой.
– Ну, так. Напэўна, зубкі баляць! – зазначыла Мама. – Нічога, дадому прыедзем, разбярэмся.
У аўтобусе мышка хавалася на самым дне Мамінай сумкі між Максімкавымі паўзунамі і Вераніччынымі лялькамі.
«З’есці б гэтыя клятыя арэхі, – думала мышка, – каб не чапляўся больш ніхто...»
Але арэшкі чамусьці аказаліся такімі цвёрдымі, што не паддаваліся мышчыным зубкам.
«Каб сапраўды не забалелі, – спалохалася мышка і запхнула арэхі зноў за шчокі. – Дома малатком разаб’ю!»
Дома Тата, як толькі ўгледзеў мышку з распухлымі шчокамі, якая вылазіла з сумкі, зазначыў:
– Гэта натуральны флюс! Неадкладна трэба вырываць хворы зуб, а то здохне жывёліна... Пайду абцугі вазьму.
І Тата пайшоў корпацца ў скрыні з інструментамі, думаючы: «Жывёліна хоць шкодная, але свойская. Па нашых часах і тое набытак. Палякую».
Пік-Пік, перапалоханая, шуснула ў норку, дастала зза шчокаў арэшкі і запішчэла:
– Усё, мае зубкі болей не баляць!
Тата агледзеў мышку з апалымі шчокамі, здзівіўся і схаваў абцугі. А мышка кінулася за малатком.
– Хутчэй бы тыя арэхі з’есці... А то столькі перажыванняў зза іх...
Але арэхі аказаліся як адзін пустыя.
|
