|
МЫШКА ПІК-ПІК І ПЯСОЧНЫ ТОРЦІК
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК І ПЯСОЧНЫ ТОРЦІК
Аднойчы мышку пабудзілі крыкі, што даляталі праз расчыненае акно з вуліцы. Адзін з галасоў належаў Веранічцы.
– Які ты непрыгожы торцік зрабіла! – крычала яна некаму.
– Ну і што? Зараз я яго зруйную і новы спяку! – адказвала другая дзяўчынка.
«Нічога сабе! – падумала мышка. – Торцікамі яны раскідваюцца! Не каб беднай Пік-Пік даць хоць крышачку. Трэба самой пабегчы туды і навесці парадак!»
І Пік-Пік хуценька пабегла на двор, есці торцікі.
Веранічка і дзве яе сяброўкі сядзелі ў пясочніцы. Яны набіралі шуфлікамі вільготны пясок, накладалі ў прыгожыя формачкі і перакульвалі на драўляны борт пясочніцы. Пасля формачкі здымаліся, і заставаліся прыгожыя фігуркі, падобныя да торцікаў, кексаў і пірожных. Дзяўчынкі яшчэ ўпрыгожвалі іх кветкамі, ягадкамі, каменьчыкамі, так што атрымлівалася нават апетытна з выгляду. Таму мышка доўга не раздумвала, а адразу куснула самы прыгожы торт...
– Цьху! Пясок! – Пік-Пік пакратала другі «торцік», і той рассыпаўся...
– Ты што робіш? – закрычалі дзяўчынкі. – Вераніка, гэта твая мышка? Дык скажы ёй, каб не рушыла нашу работу!
Веранічка ўзяла мышку на рукі і строга сказала:
– Пік-Пік! Ты перашкаджаеш нам гуляць! Ідзі дадому, а то Мурзіка паклічу!
Мышка вельмі пакрыўдзілася:
– А што ж вы сумленных мышак падманваеце? Чаму гаворыце «торцікі», «торцікі», калі ў вас адзін пясок? Самі б яго і елі!
– Дык мы, здаецца, табе і не прапаноўвалі! – абурылася Веранічка. – Хіба можна хапаць усё без дазволу? Калі-небудзь такое з’ясі, што памрэш!
– Але ж я ад вашага пяску не памру? – занепакоілася мышка.
– А можа!.. – засмяяліся Вераніччыны сяброўкі.
Пік-Пік выслізнула з рук Веранічкі і паімчала дадому. «Атруцілі! Забілі!» – ліхаманкава праносіліся думкі ў мышчынай галоўцы. На кухні Пік-Пік адразу палезла ў кутнюю шафку, дзе Тата хаваў свае самыя дарагія лекі – невялікую бутэлечку, на дне якой у каламутнай вадкасці з рэзкім пахам плавалі нейкія шэрыя карэньчыкі. Тата любіў пацягваць з гэтай бутэлечкі ў самых розных выпадках: «Нешта горла баліць...», «Нешта жывот схапіла...», «Нешта стаміўся...». Глыне, закаркуе – і зноў вясёлы. Мышка нават успомніла, што Тата называў гэтыя карэньчыкі «дзівасіл» і тлумачыў, якой незвычайнай лекавай моцай яны валодаюць. Не ведала мышка толькі, што Тата ўвесь час залівае іх спіртам.
І вось адкаркавала мышка запаветную бутэлечку, але, на шчасце, вырашыла адразу панюхаць чароўнае зеліва... У маленечкі мышчын носік шыбануў такі магутны пах, што Пік-Пік заняло дых, яна паспела толькі пікнуць – і звалілася.
Тым часам з прагулкі вярнулася Веранічка. І ўбачыла на кухні, ля адкаркаванай бутэлькі, бедную непрытомную Пік-Пік. Веранічка ведала, што рабіць у такіх выпадках. Яна пабегла да тэлефона і набрала нумар «хуткай дапамогі». Але дыспетчар, пачуўшы, што пацыента завуць «мышка Пік-Пік», параіла Веранічцы патэлефанаваць па іншым нумары. А менавіта ў міліцыю, дзе заўсёды рады выявіць хуліганаў.
Веранічка паклала трубку і вырашыла ратаваць небараку сваімі сіламі. Яна ўзяла мышку і сунула яе пад струмень халоднай вады, як гэта рабілі ў тэлевізары з непрытомнымі дзядзькамі. Пік-Пік хутка расплюшчыла вочы і прамовіла няшчасным галаском:
– Торціка!
Давялося маме сёння спячы сапраўдны торцік, каб супакоіць сваё сямейства пасля такога няшчаснага выпадку.
|
