|
МЫШКА ПІК-ПІК ЕДЗЕ Ў ВЁСКУ
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК ЕДЗЕ Ў ВЁСКУ Бабуля і дзядуля Веранічкі і Максімкі жывуць у вёсцы. Тата часта прывозіць адтуль розныя прысмакі – яблычкі, арэшкі, семачкі, ну і, вядома, сала, каўбаску і яйкі. Мышка Пік-Пік ні разу ў вёсцы не была. Але гэта, несумненна, было месца, куды варта наведацца. У Вераніччыным «Буквары» шмат расказвалася пра вёску і яе жыхароў. І аднойчы мышка падрыхтавала пяць пустых мяшэчкаў, пяць шнурочкаў, каб мяшэчкі завязваць, калі яны не будуць пустыя, і адну вялікую стракатую торбу. І раніцай пабегла на аўтобусны прыпынак. Аўтобусы спыняліся часта. Але на якім заехаць у вёску? Смярдзела гарачым асфальтам і бензінам. Калі ж пад’ехаў маленькі стары аўтобусік, у які пачалі заходзіць людзі з вялікімі клункамі, кошыкамі і вёдрамі, мышка ўчула пах хлеба і малака. Менавіта так пахлі Татавы сумкі, калі ён вяртаўся з вёскі. І мышка ўскочыла ў аўтобус, схавалася пад апошнюю лаўку і заснула. Прачнулася Пік-Пік ад таго, што нехта моцна бразнуў вядром. Аўтобус больш не ехаў, пасажыры выходзілі з яго... Выскачыла і мышка. Сапраўдная вёска, як на малюнку ў «Буквары»! Драўляныя дамкі, зялёная траўка... А вунь, на бліжэйшым двары, свінка! А свіння – гэта ж сала! І мышка скіравалася туды. Свіння аказалася вялікай і надзіва бруднай. Мышка патрэсла перад ёй пустым мяшэчкам. – Ну, давай сала! Я – знакамітая мышка Пік-Пік! З горада прыехала! Але свіння не слухала мышку, а ўсё поркалася ружовым лычом у брудзе і ледзь не зачапіла госцю з горада. «Фу, ну і непрыемная асоба, – вырашыла мышка. – І сала ў яе, відаць, такое ж бруднае, як яна сама. Цікава, дзе яна яго трымае?» Побач нехта гучна замыкаў... «Карова! – узрадавалася мышка . – Я разумная, ведаю, што карова дае малачко, смятанку і тваражок!» У маленькім драўляным дамку без вокнаў сапраўды стаяла карова. Але такая вялізная, чорная, з такімі вострымі рагамі, што Пік-Пік спалохалася... Усё-ткі наважылася, падышла і запішчэла: – Прывітанне, карова! Я – мышка Пік-Пік з горада. Прыехала па малачко. І масла давай! І смятанку! Лепш у слоіках. А яшчэ сырочкаў... У шакаладзе... Карова выявілася неадукаванай вясковай жывёлінай. Яна не звярнула ніякай увагі на маленькую гараджанку і ледзь не затаптала яе цяжкім брудным капытом. Выскачыла Пік-Пік на двор. А там куры ходзяць, нешта дзяўбуць. «Хоць яйкамі разжывуся», – падумала мышка. – Ану, яйкі давайце! Яйкі, кажу, давайце! Але куры таксама былі негасціннымі. А даўгалыгі певень як закукарэкае проста над мышкай, як пагоніцца за ёю! У пошуках ратунку пралезла небарака мышка паміж нейкімі штыкецінамі... Аддыхалася, агледзелася... Агарод! Вось памідорчыкі, вось гарох, а там парэчкі чырванеюць! Ну, нарэшце... Давай мышка пакаваць свае мяшэчкі. У адзін – чырвоныя парэчкі, у другі – чорныя, у трэці – агрэст, у чацвёрты – гарох... А ў вялікую стракатую торбу – памідоры. І тут на граду скочыў здаровы вясковы кот з жоўтымі бязлітаснымі вачыма. Уцякае мышка. Ляціць, пад пахамі – мяшэчкі, у зубах – торбачка... Добра, што аўтобус яшчэ стаяў на прыпынку і рыхтаваўся ехаць назад, у горад. Схавалася мышка са сваёй здабычай пад лаўку ды заснула ад стомы. А калі прачнулася, за акном мільгалі знаёмыя высокія дамы. І ноччу мышка Пік-Пік не выйшла на звычайнае паляванне па цукерачкі. Сядзела ў сваёй норцы і ласавалася вясковымі прысмакамі. Але вырашыла, што больш у гэтую небяспечную вёску не паедзе ніколі.
|