МЫШКА І ДАМАВІК
Адпачывала Пік-Пік пасля вячэры. Канапа з Татавай пантофлі была такая ўтульная, мышка задрамала, калі раптам у сцяне нешта зашкрэблася.
– Няўжо зноў пацук? – абурылася Пік-Пік.
А са сцяны раптам выйшаў маленькі шэры чалавечак у зялёным капелюшы і бліскучых галёшах. Незвычайны госць па-гаспадарску пачаў аглядаць мышчыну хату.
– Ты хто? – запыталася спалоханая мышка.
– Я – гаспадар! – важна адказаў чалавечак у зялёным капелюшы. – А вось што ты робіш у маім доме? Давай ідзі адсюль, я буду тут жыць.
Ад такога нахабства ў мышкі і страх прайшоў. Яна ўскочыла з канапы і замахала лапкамі.
– Ах ты, кучмель стары! Знайшоўся гаспадар на чужую хату! Гэць адсюль, а то капялюш да галёшаў насуну!
Госць рассмяяўся:
– Што ты мне зробіш, жывёліна! Я – Дамавік, усё тут належыць мне, і ты, і твая норка. У кватэры, дзе я жыў, людзі пачалі рамонт, фарбы там смярдзяць, малаткі стукаюць, таму я сюды перабіраюся... Так што – ідзі, ідзі...
І Дамавік папхнуў мышку да выхаду з норкі. Здаецца, лёгенька, але бедная мышка вылецела, як парушынка.
Не, сілай тут нічога не зробіш. Трэба іначай... Дып-ла-ма-ты-яй... Гэта значыць хітрасцю ды ўлагоджваннем. І мышка асцярожна зайшла ў норку і ўсміхнулася захопніку, які разлёгся на яе канапе:
– Вельмі шаноўны Дамавік! Я не супраць вашага гаспадарства. Дазвольце толькі апошні раз мне ў сваёй норцы пачаставаць вас гарбатай з цукеркамі.
Дамавік падумаў і паблажліва хітнуў галавой. Мышка кінулася ў сваю скарбніцу, дастала лепшыя цукеркі, слоік малінавага варэння, арэшкі, і хутка яны з Дамавіком сядзелі за лялечным сталом і ласаваліся. А Пік-Пік расказвала і расказвала Дамавіку пра свае прыгоды: як яна пякла торт, як ела кавун, як брала ўдзел у конкурсе прыгажосці і плавала на востраў за бананамі, пра пана Абадрана і Мікі Маўса...
Дамавік ад цікавасці нават есці перастаў. Доўга сядзелі разам мышка і ейны слухач, але нарэшце ўся гарбата была выпіта, а цукеркі з’едзены. Тады Дамавік сказаў:
– Шаноўная Пік-Пік, трэба прызнацца, жыццё ў мяне сумнае, шэрае, усё па кутках цёмных туляюся, ад усіх хаваюся. Пагаварыць няма з кім. А вы так цікава жывяце. Так весела – мне такое і не снілся. Не буду я вас выганяць – знайду сабе месца ў іншай кватэры. А мне дазвольце прыходзіць да вас у госці на гарбату і слухаць пра тое, што з вамі будзе адбывацца.
Вядома, Пік-Пік з радасцю згадзілася. Толькі Дамавік паставіў адну ўмову: не расказваць пра яго нікому – ні Тату, ні Маме, ні Веранічцы, ні Пепіце...
|
