ПАДСТУПНЫЯ МУРАШКІ Аднойчы мышка Пік-Пік ляжала на сваёй канапе-пантофлі пасля добрага абеду. Раптам недзе з падлогі пачуўся тоненькі галасок: – Шаноўная мышка! Пік-Пік азірнулася наўкола і нікога не заўважыла. А галасок не змаўкаў: – Пані мышка! Паглядзіце сюды, я тут! Мышка паглядзела на падлогу і проста ля сваёй канапы ўбачыла рудую мурашку. – Табе што трэба? – раззлавалася мышка. – Не бачыш хіба – я адпачываю! – Шаноўная мышка! – запішчэла мурашка. – Мяне паслалі да вас па дапамогу. У нас ёсць вялікі мех найлепшага цукру, але мы ніяк не можам яго прагрызці. Каб вы згадзіліся трохі папрацаваць сваймі зубкамі, то вы б мелі столькі цудоўнага цукру, колькі б захацелі. А мы ўжо, мурашкі, падабралі б тое, што застанецца... Пік-Пік адразу ўскочыла з канапы. – Ну, дзе ваш цукар? Вядзі! І мурашка павяла мышку праз дзірку, якую прарабіў пан Абадран. Як Пік-Пік ні спяшалася, не забылася прыхапіць цэлы жмут мяшэчкаў – для цукру. Мурашка доўга вяла Пік-Пік па вентыляцыйнай трубе, пасля звярнула ў адзін бок, потым – у другі... Карацей, шлях быў такі блытаны, што Пік-Пік сама б нізавошта не дабралася. Нарэшце наперадзе паказалася святло. Мурашка падвяла мышку да невялікай адтуліны: – Цяпер, шаноўная, вам варта толькі скочыць уніз, каб апынуцца на жаданым мяшку. Мышка скочыла і сапраўды ўпала на пругкі мех, вялікі, як два тэлевізары, са шчыльнай белай тканіны. Мышка імгненна прагрызла ў мяшку вялізную дзірку, і адтуль сыпануў белы салодкі пясок. Але не паспела мышка распрастаць свае мяшэчкі, як уся кладоўка зрабілася рудой ад мурашак. Яны расцягвалі цукар у шматлікія шчыліны так хутка, што мышка адчула, што падае... Калі ж Пік-Пік ачомалася, дык убачыла, што сядзіць на пустым мяху і побач няма ні адной пясчынкі цукру і ніводнай мурашкі. – Гэй, дзе вы? – паклікала мышка. Цішыня! – Што ж рабіць? – замітусілася Пік-Пік. – Цукру няма, сяджу невядома дзе... Вяртацца ранейшым шляхам было немагчыма – адтуліна, праз якую мышка трапіла ў кладоўку, была занадта высока. Прыйшлося прагрызці дзверы і выйсці ў чужую кватэру. Мышка ціхенька прабіралася па калідоры. Калі пачуўся гучны брэх і вялікі сабака з рудой поўсцю кінуўся на мышку, Пік-Пік схавалася пад шафу, а сабака ўсё брахаў. Пачуўся голас гаспадыні: – Чуеш, сабака брэша? Пэўна, на двор захацеў. Ідзі хутчэй выведзі! Гаспадар неахвотна пабурчэў, але начапіў на сабаку павадок і пацягнуў да дзвярэй. Мышка ледзь паспела выскачыць следам за гаспадаром і сабакам на лесвіцу, а адтуль – на двор. На шчасце, Пік-Пік ужо ведала свой пад’езд і таму хутка вярнулася дадому. Праўда, без цукру.
|