ПАДСТУПНЫЯ МУРАШКІ
Аднойчы мышка Пік-Пік ляжала на сваёй канапе-пантофлі пасля добрага абеду. Раптам недзе з падлогі пачуўся тоненькі галасок:
– Шаноўная мышка!
Пік-Пік азірнулася наўкола і нікога не заўважыла. А галасок не змаўкаў:
– Пані мышка! Паглядзіце сюды, я тут!
Мышка паглядзела на падлогу і проста ля сваёй канапы ўбачыла рудую мурашку.
– Табе што трэба? – раззлавалася мышка. – Не бачыш хіба – я адпачываю!
– Шаноўная мышка! – запішчэла мурашка. – Мяне паслалі да вас па дапамогу. У нас ёсць вялікі мех найлепшага цукру, але мы ніяк не можам яго прагрызці. Каб вы згадзіліся трохі папрацаваць сваймі зубкамі, то вы б мелі столькі цудоўнага цукру, колькі б захацелі. А мы ўжо, мурашкі, падабралі б тое, што застанецца...
Пік-Пік адразу ўскочыла з канапы.
– Ну, дзе ваш цукар? Вядзі!
І мурашка павяла мышку праз дзірку, якую прарабіў пан Абадран. Як Пік-Пік ні спяшалася, не забылася прыхапіць цэлы жмут мяшэчкаў – для цукру.
Мурашка доўга вяла Пік-Пік па вентыляцыйнай трубе, пасля звярнула ў адзін бок, потым – у другі... Карацей, шлях быў такі блытаны, што Пік-Пік сама б нізавошта не дабралася.
Нарэшце наперадзе паказалася святло.
Мурашка падвяла мышку да невялікай адтуліны:
– Цяпер, шаноўная, вам варта толькі скочыць уніз, каб апынуцца на жаданым мяшку.
Мышка скочыла і сапраўды ўпала на пругкі мех, вялікі, як два тэлевізары, са шчыльнай белай тканіны. Мышка імгненна прагрызла ў мяшку вялізную дзірку, і адтуль сыпануў белы салодкі пясок. Але не паспела мышка распрастаць свае мяшэчкі, як уся кладоўка зрабілася рудой ад мурашак. Яны расцягвалі цукар у шматлікія шчыліны так хутка, што мышка адчула, што падае... Калі ж Пік-Пік ачомалася, дык убачыла, што сядзіць на пустым мяху і побач няма ні адной пясчынкі цукру і ніводнай мурашкі.
– Гэй, дзе вы? – паклікала мышка.
Цішыня!
– Што ж рабіць? – замітусілася Пік-Пік. – Цукру няма, сяджу невядома дзе...
Вяртацца ранейшым шляхам было немагчыма – адтуліна, праз якую мышка трапіла ў кладоўку, была занадта высока. Прыйшлося прагрызці дзверы і выйсці ў чужую кватэру. Мышка ціхенька прабіралася па калідоры. Калі пачуўся гучны брэх і вялікі сабака з рудой поўсцю кінуўся на мышку, Пік-Пік схавалася пад шафу, а сабака ўсё брахаў.
Пачуўся голас гаспадыні:
– Чуеш, сабака брэша? Пэўна, на двор захацеў. Ідзі хутчэй выведзі!
Гаспадар неахвотна пабурчэў, але начапіў на сабаку павадок і пацягнуў да дзвярэй. Мышка ледзь паспела выскачыць следам за гаспадаром і сабакам на лесвіцу, а адтуль – на двор.
На шчасце, Пік-Пік ужо ведала свой пад’езд і таму хутка вярнулася дадому. Праўда, без цукру.
|
