ШАКАЛАДНАЕ ДРЭВА
Вераніччына бабуля вырошчвае ў сваёй кватэры прыгожыя кветкі. А акрамя кветак на бабуліным падаконніку растуць у скрынках маленькія памідоры, агурочкі і нават лімоннае дрэўца. Бабуля часта расказвае Веранічцы, якое гэта цуда – садзіш у зямлю маленькае зернетка, а з яго вырастае цэлы куст ці нават дрэва.
А вось у Вераніччынай Мамы кветкі чамусьці не растуць. I зараз прыгожая бухматая расліна звяла, і давялося яе выкінуць. На акне застаўся напоўнены зямлёй гаршчок.
«Цікава, што туды пасадзяць? – думала мышка. – Можа, памідорнае зернетка? Ці гарбузную семечку? А калі б пасадзіць цукерку? Вядома! Калі пасеяць цукерку і старанна яе паліваць, вырасце цукерачнае дрэва! Як у Вераніччынай кніжцы намаляванае – падобнае да звычайнай елкі, а на яго галінках – і цукеркі растуць, і свечкі, і рознакаляровыя шарыкі...»
Мышка перабрала свае прыпасы. На жаль, цукеркі засталіся толькі лядзенчыкавыя, а гэта не такі ўжо смак... А вось ляжыць маленькі кавалачак шакаладкі! Цудоўна! Шакаладнае дрэва – тое, пра што марыць кожная
мышка!
Пік-Пік вярнулася да гаршэчка з зямлёй, пракалупала ў ссохлай зямлі глыбокую ямінку і асцярожна апусціла туды сваю шакаладку, ні разу не ўкусіўшы. Засыпала. Верх старанна зараўняла – каб ніхто не здагадаўся, які скарб схаваны ў пустым гаршку.
Палівала Пік-Пік будучае шакаладнае дрэўца кожныя паўгадзіны. Адразу вадою, пасля – малаком: бо малочны шакалад смачнейшы. А праз дзень не вытрымала: нешта не расце дрэўца... Раскапала зямлю, паглядзець на насенне, а яго няма! Ледзь не заплакала мышка: старалася, старалася, а нехта выкапаў шакаладку і з’еў! Хто б то мог быць? Пепіта? Не, тая шакаладу не любіць. Мама? Тата? Веранічка? А можа, Максімка? Ён падрос і такі шкодны зрабіўся – паўсюль лезе, усё бярэ ды на зуб каштуе. Вось ён сядзіць на дыванку сярод пакоя і, праўда, нешта жуе...
– Аддавай маю шакаладку! – пішчыць мышка.
Максімка выплюнуў тое, што трымаў у роціку. Але гэта аказаўся вялікі сіні гузік.
– Немаведама што робіцца ў гэтай хаце, – наракала мышка. – Дзеці, бедныя, гузікі ядуць, у мышак, бедных, насенне шакаладнага дрэва крадуць... З зямлі выкопваюць!
Мышчына буркатанне пачула Веранічка, папыталася, што за бяда. Пік-Пік і расказала ўсё пра сваё гора. Ды лепш бы не рабіла гэтага. Пасмяялася Веранічка ды растлумачыла мышцы, што з кавалачка шакаладкі і нават цэлай цукеркі нічога не вырасце, а шакаладка ў вадзе проста растае, як снег...
– Ну чаму я яе не з’ела... – успамінала мышка сваю шакаладку і доўга круцілася ў норцы і не магла заснуць...
Адно суцяшала – Веранічка паабяцала, што цукерачнае дрэва хутка ў хаце з’явіцца, і якраз такое, як на малюнку...
|
