|
МЫШКА ПІК-ПІК І ПАПУГАЙЧЫК
|
|
|
МЫШКА ПІК-ПІК І ПАПУГАЙЧЫК
Аднойчы прачнулася мышка Пік-Пік ад таго, што нехта стукаў у сценку.
– Што за нахабства! – абурылася мышка. – Зараз разбяруся, хто гэта шуміць сярод ночы!
Шчылін у падлозе хапала, і хутка мышка перабралася ў суседскі пакой. У клетцы на сцяне сядзела прыгожая вялікая птушка, вельмі стракатая, з моцнай крывой дзюбай. Птушка з зайздроснай энергіяй дзюбала ў сцяну.
– Нашто стукаеш? – падала голас мышка.
Птушка перастала дзяўбці, прыгледзелася і расчаравана сказала:
– О, гэта ўсяго толькі мыш... А я спадзяваўся, што адгукнецца якая-небудзь разумная істота...
Ад такіх зняважлівых слоў мышка ледзь стрымала абурэнне. Гэта яна – не разумная?!!
– А ты сам хто такі?
– Я – рэдкая птушка папугай. Я вялікія грошы каштую, – і папугай задумліва ўзяў лапкай круглую шакаладную цукерку і неахвотна з’еў. – Гаспадары на лецішчы начаваць засталіся. А мне суразмоўцы трэба. Я адзін не прывучаны... – і другую цукерку – дзёўб!
Калі мышка ўбачыла, што папугай есць шакаладныя цукеркі, ды яшчэ без ахвоты, адразу палагаднела.
– Шаноўны папугай, я вельмі рада з табой пазнаёміцца. Я сама люблю пагаварыць з разумнымі істотамі. Між іншым, мае гаспадары – паэты.
– І чым жа яны цябе кормяць? – папытаўся папугай і ўзяўся за наступную цукерку.
Мышка аблізнулася і пачала выдумляць:
– У нас процьма ўсякіх цукерак, арэхі ў шакаладзе, а бананы і ананасы проста не ведаем, куды падзець.
– Няўжо твае цукеркі смачнейшыя за мае? – зацікавіўся папугай.
– Ты такіх ніколі не еў! – запэўніла мышка. – Вось... Калі хочаш... дай мне зараз тваіх цукерак, а заўтра прылятай да мяне... У суседнюю кватэру. І еш мае цукеркі, колькі хочаш, – а сама між тым думае: «Усё роўна ён з клеткі не выберацца...»
Папугай павагаўся і скінуў для госці дзве цукерачкі. Пік-Пік схапіла іх і ўцякла дадому. Цукеркі аказаліся надта смачнымі. Мышка з’ела іх і спакойна заснула і забылася пра новага знаёмага.
Але назаўтра ў фортку нехта пастукаў.
– Мама! – закрычала Веранічка. – Да нас папугай прыляцеў! Хутчэй адчыні!
Мышка схавалася ў норку. А папугай сеў на стол і закрычаў:
– Цукер-ркі! Цукер-ркі! А-на-на-сы!
Мама і Веранічка здзівіліся.
– Ён, напэўна, згубіўся, – сказала Мама. – Даўно не еў.
І прынесла з кухні цукерак і яблык.
– Што? – закрычаў папугай. – Каб я еў нейкія карамелькі? Арэхі ў шакаладзе давайце!
– Адкуль мы табе возьмем арэхі ў шакаладзе? – зазлавала Мама. – Еш тое, што і мы ямо!
– Падман! – залямантаваў папугай. – Дурная шэрая мыш падманула такую разумную істоту, як я! – і пачаў сварыцца і трашчаць крывой дзюбай. – Галякі! Жабрацтва!
Мышка Пік-Пік ледзь не плакала ад сораму. На шчасце, у дзверы пазванілі.
– Ці не залятаў да вас наш папугай? – пачуўся ў калідоры голас суседкі.
– Я тут! Я тут! – азваўся папугай і кінуўся да сваёй гаспадыні.
І больш мышка ніколі з ім не сустракалася. Нават стуку ў сценку не чула.
|
