|
ЯК МЫШКА ПІК-ПІК СУСТРАКАЛА НОВЫ ГОД
|
|
|
ЯК МЫШКА ПІК-ПІК СУСТРАКАЛА НОВЫ ГОД
Мышка Пік-Пік чула ад Вераніччыных Мамы і Таты, што хутка настане Новы год і тады прыйдзе Дзед Мароз з падарункамі. А ў падарунках абавязкова будуць цукерачкі. Мышка Пік-Пік была вельмі вучонай мышкай, і яна
ведала, як выглядае Дзед Мароз: ён быў намаляваны на ўсіх навагодніх паштоўках, якія прыносілі ў кватэру. У Дзеда Мароза вялікая белая барада і вусы, чырвоная шапка, доўгі чырвоны кажух, у адной руцэ – доўгі кій, у другой – самае галоўнае – вялікі мех з падарункамі!
I вось аднойчы вылезла мышка з норкі і адразу адчула пах мёду. Пабегла Пік-Пік на пах і ўбачыла ў куце залы сапраўдную ёлку, з рознакаляровымі шарыкамі, абвешаную доўгімі бліскучымі ніткамі. А яшчэ на ёлцы віселі мядовыя пернікі, якія на кожны Новы год пякла Мама. Пернікі былі вельмі прыгожыя: пеўнікі, конікі, лісічкі, зайчыкі, сэрцайкі, домікі, анёльчыкі, зоркі. А як яны пахлі мядком! Віселі даволі высока, але на ніжняй галінцы гайдаўся вельмі спакусны зайчык. Сарвала яго мышка, і тут у дзверы пазванілі.
– Пэўна, Дзед Мароз прыйшоў, – падумала Пік-Пік і хутчэй пачала кусаць пернік, каб вызваліць лапкі для падарунка.
Каля ёлкі сабралася ўся сям’я – Тата, Мама, Веранічка, котка Пепіта. Пазвалі яны і мышку Пік-Пік, але яна сядзела пад ёлкай і душылася пернікам.
Дзед Мароз быў сапраўдны – праўда, кія ў яго не было, але мех з падарункамі меўся. І чаравікі жоўтыя – зусім як у дзядзькі Сяргея, артыста нейкага гумарыстычнага тэатра, які сябраваў з Татам і неаднойчы сядзеў разам з ім за бяседным сталом.
Я да вас ішоў здалёк,
I цяжкі прынёс мяшок.
І цяпер ля ёлкі вашай
Хто мне вершыкі раскажа? –
сказаў Дзед Мароз і патрос мехам. – Вось тут у мяне падарункі. Хто раскажа вершык – той і атрымае. Ну, дзе тут дзяўчынка Веранічка? Гавары мне вершык!
Але Веранічка спалохалася Дзеда Мароза, засаромелася і схавалася за Маму.
Дзед Мароз па-ўсякаму яе ўгаворваў:
– Я ж не халодны, я цёплы, я гарбату гарачую піў! Падыдзі, не бойся! Няўжо цукерачак не хочаш?
Але Веранічка не адчаплялася ад Мамінай спадніцы і хавала тварык.
Мышка Пік-Пік, між іншым, даела пернік і цяпер была настроена вельмі рашуча. Яна выскачыла зпад ёлкі, стала перад Дзедам Марозам і запішчала:
– Я раскажу вершык! Самы лепшы! Я паэтэса, я колькі хочаш вершаў напішу і раскажу! А ты, стары, цукеркі рыхтуй!
– Гэта хто? – здзівіўся Дзед Мароз.
– Гэта наша мышка Пік-Пік! – растлумачыла Мама.
– Ну, добра, няхай хоць мыш мне нешта раскажа! – згадзіўся Дзед Мароз.
Тата прынёс з кухні зэдлік, пасадзіў на яго мышку, і яна прачытала верш:
Новы год, Новы год,
Цябе чакае ўвесь народ.
Ты прыходзіш к нам зімой,
I ёлка з цацкамі з табой.
І Дзед Мароз прыходзіць к нам
З падарункамі дзецям!
– Малайчына, мышка! – сказаў Дзед Мароз. – Адразу відаць, што гэты вершык ты напісала сама. І пра народ у цябе гэтак душэўна гучыць... Амаль як у тэлевізары на беларускім канале, – і даў ёй цэлафанавы мяшэчак з цукеркамі.
Веранічцы зрабілася крыўдна, што Пік-Пік перш за яе атрымала падарунак. Перастала Веранічка хавацца за Маму і сказала:
– А я таксама вершык ведаю!
– Ну, расказвай хутчэй! – абрадаваўся Дзед Мароз.
Веранічка таксама ўзлезла на зэдлік і пачала:
Завіруха-завірэнь
Завявала цэлы дзень.
Хоць маленькія сняжынкі,
А схавалі ўсе сцяжынкі.
Ды ўсё роўна Дзед Мароз
Падарункі нам прынёс!
– Ай ды Веранічка! Добры вершык расказала! Таксама, відаць, сама сачыніла? Разумная дзяўчынка, здагадалася, што Дзеду Марозу холадна і твой Тата павінен будзе даць яму пагрэцца...
І Дзед Мароз даў Веранічцы падарунак – прыгожую каробку з цукеркамі.
Тады пакрыўдзілася Пепіта.
– I я, між іншым, вершыкі ведаю! – і скасавурылася на Дзеда Мароза.
Той развёў рукамі:
– Ну што з вамі зробіш?! Каты, мышы – усе вершы расказваюць! У вас, выпадкова, іншых жывёл няма?
– Ёсць, рыбкі! – сказала Веранічка.
– Што-о? – спалохаўся Дзед Мароз.
– Не бойцеся, яны цукерак не ядуць, – супакоіла яго Пепіта і ўскочыла на табурэт. – А я прачытаю вам сапраўдную паэзію! Пра зіму і пра высокае каханне!
Белы снег, сіні лёд,
горды кот па дарозе імчыцца.
Поўсць ягоная,
быццам пад поўняю снег, серабрыцца.
Горды кот, ён самотны,
і ён не баіцца нікога.
Ён ваўка задзярэ
і да котачкі знойдзе дарогу.
Пепіта сціпла склала лапкі і пазірала ў столь, чакаючы воплескаў захопленых слухачоў.
– А чаму ў тваім вершы нічога няма пра Новы год? – запытаўся Дзед Мароз.
– Які Новы год? – абурылася Пепіта. – Гэта высокае каханне! Рамантычны герой!
– Ну, добра, добра, – згадзіўся Дзед Мароз. – На і табе падарунак!
– А Тата і Мама без падарункаў засталіся! – закрычала Веранічка.
– Папярэджваю, цукерак у мяне больш няма! – усклікнуў Дзед Мароз.
– Ах, што вы! – сказала Мама. – Мы з Татам дарослыя, нам цукерак не трэба!
– Чаму ж гэта?! – запярэчыў Тата. – А я б з задавальненнем з’еў цукерачку! Ці ўвогуле штонебудзь смачненькае!
Дзед Мароз уздыхнуў, але палез у свой мех, пакорпаўся ў ім і сказаў:
– Ну, добра, можаце і вы расказваць!
Мама зрабіла крок наперад, адкашлялася і прачытала:
Цыганкай злой гуляе замець
Па чорным горадзе маім.
Такая ноч – што толькі плакаць.
Было, было, сплыло, як дым...
– Ой! Божухна! Толькі не гэта! – Дзед Мароз замахаў рукамі. – Толькі давайце не будзем псаваць дзецям свята! Пасля такіх вершаў мне проста неабходна добра пагрэцца...– зірнуў дакорліва на Тату і ўручыў Маме апельсін.
– Цяпер я! – закрычаў Тата. – Я гэтых вершаў столькі напісаў, што магу да наступнага Новага года расказваць! Зараз, толькі ўспомню!..
Дзед Мароз трохі занерваваўся, але прамаўчаў.
Тата пахадзіў туды-сюды перад ёлкай, пацёр лоб і прачытаў:
Дзед Мароз прыйшоў да ёлкі,
На той ёлцы дзве іголкі!
– Не, няправільна! – хорам закрычалі ўсе.
– Ну, добра, зараз успомню дакладна:
Дзед Мароз прыйшоў да ёлкі
I злавіў на ёй тры пчолкі!
– Не, зноў няправільна!
– Ну што вам усё не падабаецца?! – абурыўся Тата. – У мяне цудоўная памяць. Зараз усё ўспомню:
Дзед Мароз прыйшоў да ёлкі
I залётаў, як анёлкі!
– Усё, хопіць! – не вытрымаў Дзед Мароз у жоўтых чаравіках. – Трымай свой падарунак! – і даў Тату яблык. – А я, між іншым, так змёрз, а мне ўсё яшчэ пагрэцца не далі...
Пасля гэтага Тата паклікаў Дзеда Мароза на кухню грэцца. Невядома, як гэта адбывалася, мусіць, госця пасадзілі на гарачую пліту, але з кухні Дзед Мароз выйшаў вясёлы і расчырванелы. Тады ўсе яшчэ доўга хадзілі карагодам вакол ёлкі і спявалі. Дзед Мароз з Татам час ад часу кіраваліся на кухню, яшчэ грэцца, а пасля спявалі гучней за ўсіх.
А мышка Пік-Пік не магла спяваць, бо рот у яе быў увесь час забіты цукеркамі.
|
