ВАЙНА З ЛЯЛЬКАМІ
Сумна было мышцы. Веранічка малюе, гуляць з ёй не хоча. Максімка спіць. Ну што будзеш рабіць з малечай! Тата за газету схаваўся – не дагукаешся. Мама есці гатуе, верш піша і адначасна посуд мые. Якія ўжо тут гульні...
Ніхто не хоча бавіцца з беднай мышкай... Хацела тая ўжо схавацца ў норку. А па падлозе ў дзіцячым пакоі Вераніччыны лялькі параскідваны.
«Дык я магу з лялькамі пагуляць! – узрадавалася мышка. – Вунь як Веранічка з імі добра час праводзіць – і размаўляе, і вучыць, і лечыць, часам на часткі разбірае... А яны ўсё церпяць. Самая добрая сябрына!» І давай мышка цягаць гэтых цярплівых сябровак да сябе ў норку. Зацягнула, якіх змагла, рассадзіла – ледзь павярнуцца ў норцы.
– Ну, госці дарагія, – кажа Пік-Пік, – у што пагуляем? У дом? У школу? У цырульню?
А лялькі маўчаць, толькі глядзяць на мышку круглымі немігучымі вачыма.
– Можа, вы есці хочаце? – запыталася мышка.
Хаця адказу зноў не было, Пік-Пік прыцягнула з дальняга кута сваёй норкі лепшых цукерак. Але лялькі ўпарта не елі.
– Ды што ж гэта такое! – абурылася мышка. – Ні слова ад вас удзячнасці! Ні «дзякуй», ні «добры дзень»! Ідзіце адсюль, калі не жадаеце гуляць!
І Пік-Пік пацягнула самую вялікую ляльку да выхаду з норкі. Але лялька зачапілася ў праходзе. Як мышка ні напіналася, не змагла скрануць яе з месца.
– Ах так! – абурылася мышка. – Ты яшчэ і выходзіць не хочаш! Ну, вось я табе... – і ўкусіла ляльку за пластмасавую нагу.
Але гэта не дапамагло. Толькі зуб мышчын у назе той зашчаміўся – ледзь дастала. Мышка азірнулася. З усіх бакоў на яе глядзелі пустыя бліскучыя вочы, нягнуткія рукі цягнуліся наперад, нафарбаваныя вусны ўсміхаліся... Пік-Пік стала страшна. Яна прапішчэла як мага больш грозна:
– Прэч адсюль! А то ўсіх пазагрызаю, вочы падастаю і валасы павыдзіраю!
Але лялькі, відаць, зразумелі, што баяцца ім няма чаго. І нават не скрануліся з месца.
І тут пачуўся голас Веранічкі:
– Дзе мае лялькі? Хто іх узяў?
Пік-Пік разгубілася: пазваць на дапамогу Веранічку – будзе лаяцца, што мышка пабрала без дазволу яе цацкі. Прамаўчаць – невядома, чым гэтая прыгода скончыцца.
Між тым Веранічка зазірнула пад шафу і пабачыла... ляльчыну нагу, якая высоўвалася з норкі. Веранічка пацягнула ляльку да сябе... І лялька вылецела зпад шафы. А за ёй пачалі ўжо самі вылятаць іншыя.
Вызваліўшы норку, Пік-Пік крыкнула Веранічцы:
– Замкні свае лялькі ў шафу!
– Чаму? – здзівілася Веранічка.
– Таму што яны зноў маю норку захопяць, – адказала Пік-Пік і загарадзіла ўваход у сваё жытло кніжкай у цвёрдай вокладцы.
|
